พราหมณ์ทูลถามเกี่ยวกับการแผ่ส่วนบุญแก่ผู้ที่ล่วงลับไปแล้ว พระพุทธองค์ตรัสตอบว่า เปรตบางจำพวกเท่านั้นได้รับเพราะมนุษย์ เป็นต้น มีอาหารของตนอยู่แล้ว จึงไม่ได้รับส่วนบุญที่ผู้อื่นอุทิศให้ เมื่อเป็นเช่นนี้ เรื่องอุบาสกผู้โสดาบันให้ส่วนบุญแก่ช่างกัลบก แล้วเขาอนุโมทนาก็ดี เมื่อครั้งเรือแตกพระโพธิสัตว์ให้ส่วนบุญที่ถวายร่มและรองเท้าแก่พระปัจเจกพุทธเจ้า แก่คนใช้ก็ดี พระเจ้าติโลกวิชัยจักรพรรดิ์ซึ่งเป็นพระโพธิสัตว์ ได้ให้ส่วนบุญแก่สัตว์ทั้งหลายด้วยคำว่า ยญฺกิญจิ กุสลํ กมฺมํ เป็นต้น ใจความก็มุ่งให้ สัตว์ทั้งหลายทุกจำพวกให้มีส่วนบุญ โดยเฉพาะ ๒ อุทาหรณ์แรก เมื่อเขาอนุโมทนาส่วนบุญแล้ว ก็ได้ขึ้นเรือกลับถึงเมืองโดยสวัสดีและได้เป็นผู้มีส่วนในโภคะอันเกิดจากอานิสงส์ของผู้อื่น ทำเช่นนี้จะมิเป็นการขัดกันหรืออย่างไร?

ขอให้คุณโยมช่วยอธิบายให้กระจ่างด้วย.

ทั้ง ๒ อุทาหรณ์ไม่ขัดกัน คือ บุญที่เป็นปัตตานุโมทนา ย่อมสำเร็จกับหมู่สัตว์ทุกๆ เหล่า ถ้าเขามีจิตอนุโมทนาในกุศลที่ผู้อื่นทำแล้ว สำหรับสัตว์จำพวกภพภูมิเปรตเมื่ออนุโมทนาในกุศลที่ผู้อื่นอุทิศให้ เปรตนั้นย่อมพ้นจากภูมิที่ทุกข์ทรมานนั้น ส่วนมนุษย์หรือเทพ เมื่อทราบการกระทำกุศลของผู้อื่นเพียงมีจิตอนุโมทนา สภาพจิตของผู้นั้นย่อมผ่องใสเป็นบุญที่สำเร็จเพราะอนุโมทนา

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เปตวัตถุ เล่ม ๒ ภาค ๒ - หน้าที่ 184

นันทาเปติวัตถุ ว่าด้วยผู้ดุร้ายตายเป็นนางเปรต