พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ชาดก เล่ม ๓ ภาค ๗ - หน้าที่ 130

ข้อความบางตอนจาก ..

สัตติคุมพชาดก

[๒๑๕๒] ข้าแต่พระราชา บุคคลคบคนใดๆ

เป็นสัตบุรุษ อสัตบุรุษ มีศีล หรือไม่มีศีล เขาย่อม

ตกอยู่ใต้อำนาจของบุคคลนั้นนั่นแหละ บุคคลคบคน

เช่นใดเป็นมิตร หรือเข้าไปซ่องเสพคนเช่นใด ก็ย่อม

เป็นเช่นคนนั้น เพราะการอยู่ร่วมกันเป็นเช่นนั้น

อาจารย์คบอันเตวาสิกย่อมทำอันเตวาสิก ผู้ยังไม่

แปดเปื้อนให้แปดเปื้อนได้ อาจารย์ถูกอันเตวาสิกพา

แปดเปื้อนแล้ว พาอาจารย์อื่นให้เปื้อนอีก เหมือน

ลูกศรที่เปื้อนยาพิษแล้ว ย่อมทำแล่งลูกศรให้เปื้อน

ฉะนั้น นักปราชญ์ไม่พึงมีสหายลามกเลยทีเดียว

เพราะกลัวแต่การแปดเปื้อน ด้วยบาปธรรม