โลกทุกวันนี้หาที่ยึดเหนี่ยวไม่ได้วุ่นวาย เพราะคนเราอยากจะแก้ไขคนอื่น เรื่องนี้เป็นประสบการณ์จริงที่พบจากการสนทนาธรรมมะ หลงบุญเมาบุญของบุคคลอื่นที่ยังหาสิ่งที่ประเสริฐจริงไม่พบ (ผมเองค้นพบแล้วและพยายามบอกต่อๆ ไปเพราะผมได้รับฟังอาจารย์ทางวิทยุบ้างเทปบ้างนานพอสมควร ฟังแล้วรู้สึกว่าตัวเองเบาสบาย คิดตามไปตามลำดับ เป็นสิ่งที่เป็นจริงและผมไม่เคยฟังที่ใหนมาก่อนหรึออาจจะเคยฟังมาแล้วในอตีต) ผมจะถามว่า การที่ผมขอหนังสือธรรมมะเพื่อให้คนอื่นได้รับรู้ได้ศึกษาได้ฟังเทปบ้าง จะถือว่าเป็นความโลภหรือเปล่า จะเป็นบาปกรรมหรือเปล่า

การที่เราได้รับประโยชน์จากพระธรรมทำให้ค่อยๆ เข้าใจความจริงมากขึ้น ตาสว่างมากขึ้นและมีความหวังดีกับคนใกล้ชิดที่เป็นผู้มีคุณ หรือมิตรสหายทั้งหลาย หวังจะให้เขาได้พบกับแสงสว่างหรือสาระของชีวิต สภาพจิตขณะนั้น เป็นความหวังดี เป็นจิตที่ประกอบด้วยเมตตา แต่จิตเป็นธรรมที่เกิดดับอย่างรวดเร็วย่อมมี ความโลภ เกิดสลับบ้างเป็นธรรมดา เพราะเขาเป็นญาติของเรา หรือเพี่อนของเราจึงอยากให้เขาเป็นอย่างที่เราต้องการ ฉะนั้น สภาพจิตของแต่ละขณะตัวท่านเองย่อมทราบดีว่า ขณะไหนเป็นความหวังดี ขณะไหนเป็นความโลภ สรุปคือถ้าจิตเป็นกุศลเป็นบุญ ถ้าจิตขณะไหนเป็นอกุศลเป็นบาป

ขออนุโมทนาครับ