พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย สุตตนิบาต เล่ม ๑ ภาค ๖ - หน้าที่ 213

ลำดับนั้น พระโสธนเถระได้กล่าวกะพระกปิละขึ้น ๒ - ๓ ครั้งว่า

ผู้อนุเคราะห์จะพึงพูดคำหนึ่ง หรือ ๒ คำ ไม่พึงพูดให้มากไปกว่านั้น (เพราะ ว่าถ้าท่านผู้อนุเคราะห์จะพึงกล่าวให้มากไป กว่านั้น) จะพึงมีโทษในสำนักของพระ อริยะได้ ดังนี้

แล้วก็งดเว้นเสีย (หยุดพูด) แล้วจึงกล่าวว่า อาวุโส คุณนั้นเองจะปรากฏ ด้วยกรรมของคุณ ดังนี้แล้วก็หลีกไป จำเดิมแต่นั้นมา ภิกษุทั้งหลายที่มีศีล เป็นที่รัก ก็ทอดทิ้งพระกปิละนั้นเสีย.

ขออุทิศกุศลให้สรรพสัตว์