กระผมยากทราบเกี่ยวกับพระวินัย แต่มีเรื่องหนึ่งอยากทราบก็คือ พระภิกษุสามเณรที่กระทำผิดพระวินัยในพุทธศาสนาแล้ว อันเป็นข้อห้ามจึงต้องสึกออกมา ... แต่สำนึกผิด แต่อยากบวชอีกเป็นครั้งที่สองในพระพุทธศาสนาจะผิดพระธรรมหรือเปล่าครับ

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

สำหรับกรณีของพระภิกษุนั้น หากต้องอาบัติปาราชิก มีการฆ่ามนุษย์ เป็นต้น เมื่อกลับมาเป็นฆราวาส แต่แม้สำนึกผิด จะกลับมาบวชเป็นพระภิกษุอีกไม่ได้ ครับ เพราะ ผู้ที่ต้องอาบัติหนักสุด คือ ปาราชิก ไม่สามารถกลับมาบวชเป็นเพศพระภิกษุอีกได้ แต่ สามารถกลับมาบวชเป็นสามเณรได้ ส่วน หากต้องอาบัติ สังฆาทิเสส ยังไม่ได้ปลงอาบัติ เมื่อสึกออกไป กลับมาบวชเป็นพระได้ แต่ต้องแก้อาบัตินั้นก่อนครับ

ส่วน สามเณร เมื่อสึกออกไป สามารถกลับมาบวชได้ แต่หากทำกรรมหนักเช่น ฆ่ามนุษย์ มี พระ เป็นต้น ทำกรรมหนักที่เป็นอนันตริยกรรม ไม่สมควรที่จะกลับมาบวช เป็นสามเฌร เพราะทำกรรม แม้จะสำนึกแล้วก็ตามครับ

การบวชด้วยจุดประสงค์ที่ถูกต้อง คือ เป็นไปเพื่อละคลายกิเลส และ ประพฤติตามพระธรรมวินัย ย่อมเกื้อกูลและเป็นประโยชน์กับผู้นั้นเอง แต่ การบวชด้วยจุดประสงค์ที่ถูกต้อง และไม่ศึกษาพระธรรมและไม่ปฏิบัติตามพระธรรมวินัยที่พระพุทธเจ้าบัญญัติไว้ การบวชนั้น ก็เป็นดั่งมีดสองคม ที่จับด้านที่คม ย่อมบาดมือของผู้จับ ที่จับไม่ดี การบวชด้วยจุดประสงค์ที่ผิด ไม่ปฏิบัติตามพระวินัย ย่อมมีโทษกับผู้ที่บวช ย่อมห้ามสุคติ คือ การเกิดในสวรรค์ คือ ไปอบายภูมิได้หากสิ้นชีวิตเมื่อเป็นเพศพระภิกษุ ครับ

ขออนุโมทนาอาจารย์ประเชิญที่ช่วยอธิบายให้เข้าใจถูกต้อง ครับ

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

พระภิกษุเป็นเพศที่ขัดเกลากิเลสเป็นอย่างยิ่ง จะต้องมีการศึกษาพระวินัย ซึ่งเป็นสิกขาบทข้อต่างๆ ที่พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงบัญญัติไว้ให้เข้าใจจริงๆ แล้วงดเว้นในส่วนที่พระองค์ทรงห้ามและน้อมประพฤติในส่วนที่พระองค์ทรงอนุญาต การต้องอาบัติของพระภิกษุไม่ว่าจะเป็นอาบัติหนักหรือเบา ก็เป็นเครื่องกั้นในการรู้แจ้งอริยสัจจธรรม เป็นเครื่องกั้นการไปสู่สุคติด้วย ซึ่งจะประมาทไม่ได้เลยทีเดียว อาบัติอย่างหนักต้องเข้าแล้ว ขาดจากความเป็นบรรพชิตทันที ส่วนอาบัติกองอื่นๆ ก็สามารถแก้ไขกระทำคืนให้ถูกต้องตามพระธรรมวินัยได้ ซึ่งเมื่อมีการแก้ไขให้ถูกต้องแล้ว ก็ไม่เป็นเครื่องกั้น ส่วนสามเณร จะต้องรักษาศีล ๑๐ มีการงดเว้นจากการฆ่าสัตว์ เป็นต้น พร้อมทั้งศึกษากิริยามารยาทที่จะต้องศึกษา ขอันเป็นสิ่งที่สมควรแก่ความเป็นเพศบรรพชิต ด้วย

สำหรับอาบัติที่หนักที่สุดสำหรับพระภิกษุ คือ ปาราชิก เมื่อต้องเข้าแล้ว ขาดเป็นพระภิกษุ ต้องลาสิกขาไปเป็นคฤหัสถ์ หรือ บวชเป็นสามเณร จะกลับเข้ามาบวชเป็นพระภิกษุอีกไม่ได้ สำหรับผู้ที่เห็นว่าตนเองไม่สามารถดำรงเพศอยู่ในความเป็นบรรพชิต ก็สามารถลาสิกขาออกมาเป็นคฤหัสถ์ และสามารถที่จะเจริญกุศลประการต่างๆ อบรมเจริญปัญญา สะสมเป็นที่พึ่งให้กับตนเองได้ ไม่จำเป็นต้องกลับเข้าไปบวชอีกก็ได้ สำคัญอยู่ที่ปัญญาความเข้าใจถูก เห็นถูกจริงๆ ครับ.

...ขออนุโมทนาในกุศลจิตของทุกๆ ท่านครับ...

เรียนท่านวิทยากร

ตามที่ดิฉันทราบมา พระภิกษุต้องศึกษาพระภิกษุปาฏิโมกข์และปฏิบัติตามนั้น ส่วนของสามเณร มีวินัยต้องรักษาคือเสขิยวัตร ใช่ไหมคะ

เรียนความเห็นที่ 3 ครับ

ทั้งพระภิกษุ และ สามเณร ต่างก็มี เสขิยวัตร ครับ

ขออนุโมทนาครับ

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาในกุศลจิตของอ.ผเดิม, อ.คำปั่นและทุกๆ ท่านครับ

สามเณร ถ้าทำผิดพระวินัย เช่น ฆ่าบิดา ฆ่ามารดา ข่มขืนภิกษุณี เป็นต้น แม้สำนึก ก็ไม่สามารถกลับมาบวชใหม่ได้อีก ค่ะ