ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัยและเป็นที่พึ่งอันสูงสุด

มีคนที่ผมรู้จักถูกสามีทิ้งไปมีเมียน้อย และเธอคนนี้และลูกรับชะตากรรมตามลำพังเพราะไม่ได้ทำงานไม่มีรายได้ เธอต้องการที่จะหาพระหรือหมอเพื่อทำคุณไสยเรียกให้สามีกลับมารับผิดชอบต่อครอบครัว เท่าที่พูดคุย เธอผู้นี้รู้สึกมีความแค้นต่อสามีเธอแต่ก็อยากให้สามีมารับผิดชอบต่อครอบครัว หากจะให้เธอมาศึกษาธรรมในตอนนี้ ก็คงช่วยเธอไม่ได้แน่ เพราะเธอมีความขุ่นข้องหมองใจ เคียดแค้นใจ ไม่มีสมาธิต่อการดำรงชีวิตครับ และก็เครียดมากครับ เลยไม่รู้จะให้กำลังใจอย่างไร เพราะธรรมะตอนนี้เธอไม่รับรู้อะไรแน่ และอาจจะมีโอกาสเป็นโรคประสาทสูงเพราะเขาเริ่มพูดเพ้อมากขึ้นแบบคนเสียสติครับ เลยไม่อยากให้เธอคนนี้ ต้องมีอะไรที่ลำบากไปกว่านี้เลย

มีใครมีความคิดเห็นหรือเสนอแนะแก่เธอผู้นี้บ้างครับ เพื่อช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน

ให้พิจารณาเรื่องของกรรม และถ้ามีความมั่นคงในเรื่องของกรรมก็จะทำให้ทุกข์น้อยลง เพราะทุกอย่างต้องมีเหตุมีปัจจัยจึงจะเกิด เราอาจเคยทิ้งเขาในชาติก่อน ชาตินี้ก็เลยถูกเขาทิ้งค่ะ

ถ้าเธอทุกข์มากมาย จนเริ่มพูดเพ้อเหมือนคนเสียสติ การฟัง ธรรมตอนนี้คงจะช่วยอะไรไม่ได้ นอกจากเมื่อมีโอกาสที่คุณจะ เมตตาปลอบโยน แสดงความเห็นใจ และค่อยๆ พูดคุยสอดแทรกธรรมที่เป็นข้อคิดให้เธอบ้างตามสมควร แต่ทั้งนี้ก็ไม่ได้ หมายความว่า จะช่วยเธอได้ เธอเท่านั้น ที่จะช่วยตัวเธอได้

อ้อ! นี่เป็นอุทาหรณ์ สำหรับผู้ที่สามียังไม่ทิ้ง เริ่มฟังธรรม ได้แล้ว ถ้าวันใดถูกทิ้งจะได้มีพระธรรมะเป็นที่พึ่ง ที่ระลึก ถึงจะทุกข์บ้าง แต่ก็พอจะคลายได้เร็วตามกำลังปัญญา อย่างน้อยยังจะพูดได้ว่า "วันใดขาดฉัน แล้วเธอจะรู้สึก แต่วันนี้ขาด เธอชั้นก็ยังสบายดี" (รึเปล่า ไม่รู้?)

ควรให้เขาหาอะไรทำ ให้สบายใจขึ้น บางครั้งเขาอาจจะยังไม่สนใจธรรม ถ้าปล่อยให้
เงียบเหงาอยู่คนเดียวจะฟุ้งซ่านมากไป แนะนำไปทำบุญ ปล่อยปลา...ออกกำลังกาย..
เป็นต้นครับ

อยู่เป็นเพื่อน รับฟัง ให้เขาระบายความรู้สึก ขณะที่เขาพูดต้องมองหน้าเขา แสดงความเห็นใจ พยักหน้า ใช้ความเงียบ บางครั้งให้ถามซ้ำประโยคที่เขาพูด เพื่อให้เขาได้คิด จับมือ จับแขน โอบไหล่ แสดงความเข้าใจ ปลอบโยน เมื่อเขาผ่อนคลาย ค่อยๆ คุยธรรมะ เรื่องกรรม จำเป็นต้องพูด อาจเล่าชีวิตพระเถรีที่เคยมีสามี แล้วถูกสามีทิ้งทั้ง ๓ คนก็ได้ ชี้ให้เห็นกรรม ที่แต่ละคนได้รับการเกิดเป็นมนุษย์แสนยาก (เต่าตาบอด) สำคัญควรอยู่เป็นเพื่อน ถ้าผิดปกติมาก ต้องพาไปพบแพทย์ ยาจะช่วยให้เขาสงบ อะไรๆ จะดีขึ้นค่ะ

ขออนุโมทนาครับ คงจะช่วยเธอได้บ้างตามสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ดังเช่นที่ทุกๆ ท่านให้คำแนะนำ ถ้ามีโอกาส ขณะที่ให้ความช่วยเหลือก็สามารถให้คำแนะนำที่เป็นประโยชน์จากธรรมแต่ต้องดูสถานการณ์ด้วยนะครับ ไม่ใช่ว่าทุกคนพร้อมที่จะรับฟัง หายากมากที่จะสนใจฟัง เป็นไปตามการสะสมของแต่ละบุคคล ถ้าไม่ไหวก็พาไปหาหมอตามที่คุณพี่สายฝนแนะนำนะครับ

ความเป็นเพื่อน ความเป็นมิตรที่จริงใจจริงๆ

ขออนุโมทนาคำตอบทุกท่านค่ะ

อยากให้เพื่อนๆ ได้ศึกษาธรรมเช่นเราบ้าง เป็นอกุศลหรือเปล่าคะ

ขออนุโมทนาทุกท่านค่ะ

ความคิดเห็นที่ 8 โดย : patnaree
อยากให้เพื่อนๆ ได้ศึกษาธรรมเช่นเราบ้าง เป็นอกุศลหรือเปล่าคะ

ขออนุโมทนาทุกท่านค่ะ

ขึ้นอยู่กับจิตในขณะนั้นครับ ถ้าจิตในขณะนั้น มีเจตนาดีที่จะเกื้อกูลให้ผู้อื่นได้เข้าใจพระธรรมก็เป็นกุศล แต่ถ้าอยากให้เพื่อนได้ศึกษา เป็นเพียงความอยากที่จะให้เขาดีเหมือนเรา ก็มีเขาและมีเรา จิตก็ไม่เป็นกุศลครับ แต่จิตก็รู้ได้ยาก ต้องเป็นปัญญาเท่านั้น จึงจะรู้วาระของจิตที่สงบหรือไม่สงบ หรือรู้ว่า กุศล อกุศล ก็เป็นแต่เพียงธรรมะจริงๆ โดยไม่ใช่เพียงคิดตรึกตามที่ได้ฟังมาครับ...อนุโมทนาครับ

ควรเป็นผู้ให้คำปรึกษาและรับฟัง เพื่อให้เพื่อนได้ระบาย และพูดให้กำลังใจพร้อมถ้ามีโอกาสสอดแทรกความจริง คือพระธรรมที่ง่ายฟัง แล้วสบายใจก่อน เปลี่ยนบรรยากาศการพักผ่อน ทานอาหารและออกกำลังกาย เช่น (ถีบจักรยาน) เมื่อเพื่อนรู้สึกดีขึ้นแล้ว ลองชวนให้เพื่อนได้สนทนาธรรมหรือเข้าชมเว็บไซต์นี้ครับ ถ้าเพื่อนได้สะสมเหตุปัจจัยมา คงสามารถที่จะฟังธรรมให้เข้าใจ และเมื่อเข้าใจ ความทุกข์ต่างๆ ก็คงจะเบาบางลง

ขออนุโมทนาในกุศลจิตของคุณเจริญในธรรมและทุกๆ ท่านครับ

ขออนุโมทนาท่านผู้ตั้งกระทู้ เข้าใจว่าท่านเองจะเป็นผู้ช่วยเหลือเพื่อนของท่านได้ตามควร เนื่องจากเป็นผู้ศึกษาธรรม คำแนะนำของท่านกัลญาณมิตรบวกความเข้าใจในธรรมของท่าน ย่อมจะมีประโยชน์กับเพื่อนได้ตามควรแก่ธรรมนะครับ ขออนุโมทนาอีกครั้ง

ฝากถึงคุณสามีทุกท่าน ถ้าจะทิ้งเธอ (ไม่ว่าคนไหนๆ ) ก็ขอให้เธอ ได้เตรียมตัว เตรียมใจบ้าง

ครับผม คุณกุลจิราครับ ในฐานะที่เป็นสามีคนหนึ่ง (ขออภัย ไม่ตอบแทนท่านสามีคนอื่นๆ )

ก็ขอตอบรับคำแนะนำ แต่ไม่ลืมว่าธรรมทั้งปวงอนัตตา แม้ตั้งใจ (จะดี) อย่างไร เมื่อเวลามาถึงก็อาจไม่เป็นอย่างที่ตั้งใจไว้ การทั้งปวงจึงหนีไม่พ้นกฎแห่งกรรมที่พระผู้มีพระภาคได้ทรงตรัสไว้ กุศลของใครจึงเป็นกุศลของใคร อกุศลแม้ไม่อยากให้เกิดมีขึ้น ก็ใครเล่าจะห้ามได้ ทำความดีให้ถึงพร้อม ในทุกขณะจึงเป็นสิ่งควรกระทำ (ใครทำ?)

ขอนุโมทนาครับ

ถ้าหากว่าเป็นขณะที่กำลังหาทางออกไม่ได้ ธ้มมะก็ยังไม่เคยได้ฟัง สิ่งช่วยได้ที่ดีที่สุด ถ้าเป็นไปได้ ควรขอความช่วยเหลือจากจิตแพทย์ อาจต้องใช้ยาช่วย เพื่อบรรเทาความเครียดก่อน ได้รู้จักจิตแพทย์ที่เก่งทีเดียว ชื่อ นพ.โกวิทย์ นพพร ที่สมิติเวช และท่านออกตรวจหลายแห่ง ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน ยังต้องเป็นที่พึ่งของลูกอีก ความโกรธ ความแค้น ความผูกโกรธ เป็นลูกศรลูกที่ ๒-๓-๔... คนที่ยิ่งเจ็บคือตัวเอง โลกที่กำลังสลัว ยิ่งมืดมน ให้แพทย์ช่วยก่อนจนแข็งแรงขึ้น เมื่อโลกสว่างขึ้น ทางออกที่ดี ก็จะมีให้เห็นได้ และเมื่อไรที่คิดได้แม้แต่การให้อภัย เมื่อนั้นจะสัมผัสถึงความสุขสงบได้อีกครั้งค่ะ กำลังใจไม่มีใครยื่นให้เราได้ แต่จะมีได้เมื่อเราสามารถคิดดีได้เองค่ะ

อยู่เป็นเพื่อน คอยนั่งฟังสิ่งที่เธออยากเล่าอยากพูด เพื่อป้องกันเหตุอกุศล (การใช้คุณไสย) ที่เธอกำลังคิดจะทำเพราะผล (ที่เธอกำลังทุกข์ใจอยู่) ย่อมเกิดแต่เหตุไม่ดีที่ได้กระทำไว้แล้ว เธอจะได้ไม่กระทำอกุศลกรรม เป็นเหตุใหม่ซ้ำเติมตัวเองเพิ่มเข้าไปอีก ถ้าเสียใจมากจนคล้ายเพ้อคร่ำครวญ เห็นด้วยกับหลายท่านว่าควรพบแพทย์ ยาจะช่วยได้เธออาจจะเย็นลงพอที่คุณจะช่วยบอกให้เธอคิดถึงลูกและให้กำลังใจ ให้เธอได้เห็นคุณค่าของตัวเธอเองที่ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาสามีที่ทิ้งเธอไปแล้ว

ขออนุโมทนาในกุศลจิตที่คิดเกื้อกูลเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ร่วมเป็นกำลังใจค่ะ

ขออนุโมทนาในกุศลจิตของทุกท่านค่ะ

อนุโมทนาทุกท่านครับ และขอเป็นกำลังใจให้ครับผม จะให้ดี ชวนพี่เขาเข้ามาอ่านตรงนี้น่าจะดีนะครับ

ความทุกข์กาย ทุกข์ใจมีกันทุกข์ทุกคน แล้วแต่ว่า จะเลวร้ายสักแค่ไหน

หากได้สั่งสมบุญมาแต่ปางก่อน ก็คงจะได้มีพระธรรมเป็นที่พึ่ง (ในพระสูตร มีเรื่องหญิงที่สูญเสียทั้งสามี ลูก พ่อแม่และพี่ชาย จนเป็นบ้า เมื่อได้ฟังธรรมเทศนาจากพระพุทธเจ้า ก็กลับเกิดสติจนบรรลุเป็นพระอรหันต์ได้ในที่สุด.)

การรักษาทางโลกนั้น จำเป็นในเบื้องต้น เป็นการรักษาที่ปลายเหตุ คาดหวังไม่ได้ ต้องแล้วแต่เหตุปัจจัย อย่างดีที่สุดก็คือก็ยังชีวิตให้อยู่ได้ การสั่งสมบุญมา จนได้พบได้ศึกษาพระธรรมวินัยที่ถูกต้อง มีความเข้าใจ
ระดับหนึ่งจนได้พึ่งพระธรรม นับเป็นคนโชคดีมาก แต่จะดีที่สุด หากเข้าถึงพระธรรม ได้ที่พึ่งอย่างมั่นคง ไม่คลอนแคลน เป็นการรักษาที่ต้นเหตุ การมีพระธรรมเป็นที่พึ่งอย่างแท้จริงนั้น ไม่ง่ายเลย.

ขออนุโมทนา.