หากต้องเป็นฝ่ายช่วยเหลือใครสักคน โดยที่ไม่สามารถปฏิเสธความช่วยเหลือนั้นได้เพราะมีเหตุการณ์หรือสถานการณ์ที่ทำให้ปฏิเสธไม่ได้แทบทุกครั้ง เป็นผลของกรรมหรือเป็นเพราะในอดีตชาติเคยมีสัจจะต่อคนนั้นๆ ว่าจะให้การช่วยเหลือหากเป็นกรรมก็ต้องชดใช้ แต่ไม่ทราบว่าหากเป็นสัจจะ จะมีการถอนสัจจะได้หรือไม่ค่ะ

พระพุทธเจ้าทรงจำแนกจิตประเภทต่างๆ ว่ามีหลายชาติ จิตบางขณะเกิดขึ้นเป็นชาติวิบากจิต บางขณะเกิดขึ้นเป็นชาติกุศล จิตบางขณะเกิดขึ้นเป็นชาติอกุศล จิตบางขณะเกิดขึ้นเป็นชาติกิริยา ขณะจิตที่เกิดขึ้นคิดที่จะช่วยเหลือผู้อื่นขณะนั้นเป็นกุศล หลังจากนั้นจิตประเภทอื่นๆ ก็เกิดขึ้นสลับมากมาย ส่วนจิตที่เป็นผลของกรรมนั้น ได้แก่ วิบากจิต เช่น จิตเห็น จิตได้ยิน เป็นต้น สำหรับเหตุการณ์ในอดีตชาติที่ผ่านไปแล้วเหมือนประตูที่ปิดแล้ว เราไม่สามารถรู้ได้ว่ามีอะไรเกิดขึ้น แต่อดีตชาติของชาติหน้าคือชาติปัจจุบัน ชาติปัจจุบันสำคัญที่สุด เพราะเป็นโอกาสที่เราจะสะสมอบรมบุญบารมีเพื่อการดับกิเลสและวัฏฏะทุกข์นี้ได้ ดังนี้ ควรกระทำวันนี้ให้ดีที่สุดด้วยการศึกษาพระธรรมคำสอนเพื่อการอบรมเจริญปัญญาต่อไป

สัจจะ คือความจริง ต้องเป็นไปในฝ่ายกุศลเท่านั้นค่ะ ถ้าสมมติ นัดเพื่อนจะไปเที่ยวอบายมุข แล้วเราไม่ไปก็ไม่ถือว่าผิดสัจจะ ถ้าเป็นอกุศล ไม่ใช่สัจจะค่ะ การช่วยเหลือคนอื่น ถ้าเราช่วยได้และไม่เดือดร้อน ก็ควรช่วยเขาเท่าที่จะช่วยได้ เพราะว่าเขาคงได้รับความเดือดร้อนจึงมาขอความช่วยเหลือจากเรา

เป็นที่พึ่งให้กับคนอื่นได้ ดีกว่าไปพึ่งคนอื่น

ชาติก่อนก็เป็นบุคคลคนก่อน สิ้นสุดความเป็นบุคคลในชาติก่อนไปแล้ว ก็มาเกิดในชาตินี้ไม่มีใครจำได้เลยว่าเคยรู้จักกับใครมาก่อนบ้าง ที่เดินผ่านกันไปผ่านกันมาทุกวันนี้แต่ก็ไม่ได้ทักทายกันก็อาจจะเป็นญาติกันมาก่อนก็ได้ ที่เคยสัญญาอะไรกับใครไว้หรือติดหนี้บุญคุณใครหรือตายด้วยกรรมหนักกรรมใด ถ้าไม่มีพลญาณก็ย้อนกลับไปรู้ความจริงนั้นไม่ได้ครับ สิ่งที่สำคัญตอนนี้ คือ เมื่อมีทางที่กุศลจิตจะเกิดได้ก็ไม่ควรจะปล่อยให้โอกาสอันหายากให้ผ่านเลยไป เพราะกุศลที่เกิดกับจิตในแต่ละวันไม่ได้เกิดบ่อยเท่ากับอกุศล อีกประการหนึ่ง ทุกคนจะต้องสิ้นสุดความเป็นบุคคลนี้ในชาตินี้แน่นอน เกิดชาติหน้าความทรงจำในชาตินี้ก็ต้องสูญหาย (ยกเว้นจะไปเกิดเป็นเปรตหรือเทพที่โตทันทีนะครับ) ไม่มีใครรู้ว่าผลของกรรมหนัก กรรมหนึ่งกรรมใดที่ได้กระทำสำเร็จแล้วในอดีตจะให้ผลเมื่อไร และเวลาในปัจจุบันนี้ก็เป็นอดีตไปทุกขณะๆ เรียกกลับคืนมาไม่ได้ จึงไม่ควรประมาทครับ

ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย

การพิจารณาเรื่องใดเรื่องหนึ่งนั้น ต้องพิจารณาทีละขณะจิต เพราะจิตเกิดดับทีละขณะขณะที่ได้กระทบสิ่งที่ไม่ดี ขณะนั้นเป็นอกุศลวิบาก เป็นผลของกรรมที่ไม่ดี เป็นต้น ขณะที่ได้กระทบสิ่งที่ดีทางตา ... กาย ขณะนั้นเป็นผลของกรรมที่ดี แม้เราจะไม่ต้องช่วยเหลือใครหรือช่วยเหลือใครก็ตาม ก็ต้องมีกรรมที่ต้องชดใช้อยู่แล้ว เพราะเราทำเหตุที่ไม่ดีมา กรรมที่ต้องชดใช้ก็ขณะที่เห็น ได้ยิน ได้กลิ่น เป็นต้น แต่จะได้รับสิ่งดีหรือไม่ดีก็แล้วแต่กรรม ไม่มีใครถอนสัจจะได้เพราะเหตุได้ทำแล้ว แต่ไม่ใช่เป็นเรื่องราวที่ต้องช่วยเหลือ การจะถอนกรรมก็คือ เป็นพระอรหันต์ครับ ส่วนการช่วยเหลือนั้นเป็นสิ่งที่ดี เป็นธรรมที่เป็นที่พึ่งด้วยครับ เพราะเป็นกุศลนั่นเอง ดังนั้นควรช่วยเหลือ แม้แต่เขาไม่ร้องขอก็ตาม ช่วยเท่าที่จะช่วยได้ ลองอ่านดูนะ

เรื่อง การช่วยเหลือ เป็นสิ่งที่ดี เป็นธรรมที่เป็นที่พึ่ง

พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย ทสก-เอกาทสกนิบาต เล่ม ๕ - หน้าที่ 40

ข้อความบางตอนจาก ปฐมนาถสูตร อีกประการหนึ่ง ภิกษุเป็นผู้ขยัน ไม่เกียจคร้านในกิจที่ควรทำอย่างไร ทั้งสูงทั้งต่ำของเพื่อนพรหมจรรย์ทั้งหลายประกอบด้วยปัญญา เป็นเครื่องพิจารณา อันเป็นอุบายในกิจนั้น อาจทำ อาจจัดได้ ดูก่อน ภิกษุทั้งหลาย ข้อที่ภิกษุเป็นผู้ขยัน ไม่เกียจคร้านในกิจที่ควรทำอย่างไรทั้งสูงทั้งต่ำ ของเพื่อนพรหมจรรย์ทั้งหลาย ฯลฯ อาจทำ อาจจัดได้นี้เป็นธรรมกระทำที่พึ่ง.

ขออุทิศกุศลให้สรรพสัตว์

ยังจะสงสัยอะไรกับสิ่งที่ดับไปแล้ว

ซาบซึ้งในทุกๆ ความคิดเห็นและเข้าใจมากขึ้นแล้วค่ะ ความยึดถือว่าเป็นของของเรา ว่าเป็นทรัพย์สินของเรามันทำให้เกิดทุกข์ได้มากจริงๆ

กราบขอบพระคุณค่ะ

อนุโมทนา ขอให้ทุกท่านมีความสุขในการทำความดี

ยินดีในกุศลจิตค่ะ