ขอเชิญคลิกอ่านได้ที่...ว่าด้วยความเจริญ ๑๐ ประการ [วัฑฒิสูตร]

พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย ทสก-เอกาทสกนิบาต เล่ม ๕ - หน้าที่ 235 อรรถกถาวัฑฒิสูตรที่ ๔

วัฑฒิสูตรที่ ๔ พึง ทราบวินิจฉัยดังต่อไปนี้.

บทว่า อริยาย ได้แก่ มิใช่ของปุถุชน. คำนี้ตรัสไว้ ก็เพราะคละกับด้วยธรรม

ทั้งหลายมีศีลเป็นต้น. บทว่า สาราทายี จ โหติ วราทายี ความว่า ย่อม

เป็นผู้ยึดไว้ได้ซึ่งสาระและส่วนประเสริฐ. อธิบายว่า ย่อมยึดไว้ซึ่งสาระของ

กาย และส่วนประเสริฐของกายนั้น.

จบอรรถกถาวัฑฒิสูตรที่ ๔

......................................................

บุคคลใดในโลกนี้

ย่อมเจริญด้วยทรัพย์

ข้าวเปลือก

บุตร

ภรรยา

และสัตว์ ๔ เท้า

บุคคลนั้น

ย่อมเป็นผู้มีโชค มียศ เป็นผู้อันญาติมิตร แลพระราชาบูชาแล้ว นี่เป็นความเจริญทางโลกคือ เป็นผู้มีทรัพย์ศฤงคาร

อุดมสมบูรณ์ด้วยเลือกสวนไร่นา มียศ มีญาติมิตรข้าทาส บริวารพร้อมทั้งยานพาหนะเพียบพร้อมที่ท่านเรียกว่า เป็นความเจริญอันประเสริฐคือสี่งที่ประเสริฐ

แห่งกาย เราเรียกว่าความเจริญทางโลกบุคคลใดในโลกนี้

ย่อมเจริญด้วยศรัทธา

ศีล

สุตะ

จาคะ

และปัญญา

บุคคลเช่นนั้น เป็นสัปบุรุษ คำว่า สัปปุรุษมีความหมายถึงพระอริยบุคคลด้วย

และเป็นผู้ถือเอาสี่งที่เป็นสาระนี้เป็นการเจริญทางธรรม

ปัญญาเครื่องพิจารณา ย่อมเจริญด้วยความเจริญ

ทั้งสองประการในปัจจุบัน.สองประการคือ เป็นผู้ถือเอาสี่งที่เป็นสาระ (ทางธรรม) สิ่งที่ประเสริฐแห่งกาย (ทางโลก) คือเป็นผู้ที่เจริญอันประเสริฐทั้งทางโลกและทางธรรม

ความเข้าใจพระธรรมทำให้โสภณธรรมเจริญงอกงาม ...อนุโมทนาครับ

ขออนุโมทนาค่ะ

ขออนุโมทนาครับ

บุคคลที่เจริญทางโลก ก็แค่ประโยชน์ชาตินี้ชาติเดียว แต่บุคคลที่เจริญทางธรรมประเสริฐที่สุดทั้งโลกนี้ และโลกหน้าค่ะ ขออนุโมทนาค่ะ