พระอรหันต์ไม่มีสติปัฏฐานเกิดตลอดเวลา เพราะขณะที่จิตของท่านเป็นไปกับอเหตุกจิตและมหากิริยาญาณวิปยุต ขณะนั้นไม่เป็นสติปัฏฐาน ขณะที่พระอรหันต์สรงน้ำ เข้าห้องน้ำฉันอาหาร เป็นต้น สติปัฏฐานไม่เกิดก็ได้ เพราะฉะนั้น พระอรหันต์จึงไม่มีสติปัฏฐานตลอดเวลา

พระอรหันต์ท่านดับอนุสัยกิเลสหมดสิ้น ท่านไม่มีสติปัฎฐานเกิดตลอดเวลาก็จริง แต่ท่านไม่หลงลืมสติ

สติปัฏฐาน ต้องมีปัญญาเกิดร่วมด้วย (ปัญญาเจตสิก) แต่พระอรหันต์ ไม่มีปัญญาเกิดร่วมด้วยตลอด ซึ่งจะข้อยกตัวอย่าง ในพระไตรปิฎก ที่แสดงว่า แม้พระพุทธเจ้าปัญญาก็ไม่ได้เกิดตลอดเวลาครับ (ญาณทัสสนะ) เป็นชื่อของปัญญา

ข้อความบางตอนจาก

จูฬวัจฉโคตตสูตร

เรื่องปริพาชกวัจฉโคตร

[เล่มที่ 20] พระสุตตันตปิฎก มัชฌิมนิกาย มัชฌิมปัณณาสก์ เล่ม ๒ ภาค ๑ - หน้าที่ 441

ดูก่อนวัจฉะ ชนที่กล่าวอย่างนี้ว่า พระสมณโคดมเป็นสัพพัญญู มีปรกติเห็นธรรมทั้งปวง ทรงปฏิญญาญาณทัสนะไม่มีส่วนเหลือว่า เมื่อเราเดิน ไปก็ดี หยุดอยู่ก็ดี หลับก็ดี ตื่นก็ดี ญาณทัสนะปรากฏแล้วเสมอติดต่อกันไป ดังนี้ ไม่เป็นอันกล่าวตามคำที่เรากล่าวแล้ว และชื่อว่ากล่าวตู่เราด้วยคำที่ไม่เป็นจริง.

ขออนุโมทนาครับ