[เล่มที่ 72] พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย อปทาน เล่ม ๙ ภาค ๑- หนาที่ 158 - 163

ปุฬินถูปยเถราปทานที่ ๘ (๔๙๔)

วาดวยผลแหงการกอเจดียทราย

[๘๘] ในที่ไมไกลภูเขาหิมวันต มีภูเขา ลูกหนึ่งชื่อวา ยมกะ เราไดทําอาศรมสรางบรรณ ศาลาไวที่ภูเขานั้น เราเปนชฎิลผูมีตบะใหญมี นามชื่อวา นารทะ ศิษย ๔ หมื่นคนบํารุงเรา ครั้งนั้น เราเปนผูหลีกออกเรนอยู คิด อยางนี้วา มหาชนบูชาเรา เราไมบูชาอะไรๆ เลย ผูที่จะกลาวสั่งสอนเราก็ไมมี ใครๆ ที่ จะตักเตือนเราก็ไมมีอเราไมมีอาจารยและอุปชฌาย อยูในปา

ศิษยผูภักดีพึงบํารุงเราก็ไมมี ความเปน อาจารยเชนนั้นของเราไมมี การอยูในปาจึงไมมี ประโยชน สิ่งที่ควรบูชา เราควรแสวงหา สิ่งที่ควร เคารพก็ควรแสวงหาเหมือนกัน เราจักชื่อวาเปน ผูมีที่พึงพํานักอยู ใครๆ จักไมติเราได ในที่ไมไกลอาศรมของเรา มีแมน้ําซึ่ง มีชายหาด มีทาน้ําราบเรียบ นารื่นรมยใจ เกลื่อน ไปดวยทรายที่ขาวสะอาด ครั้งนั้น เราไดไปยังแมน้ําชื่อวา อมริกา ตะลอมเอาทรายมากอเปนเจดียทราย พระสถูปของพระสัมพุทธเจาผูทําที่สุด ภพ เปนมุนี ที่ไดมีแลว เปนเชนนี้ เราไดทํา สถูปนั้นใหเปนนิมิต

เรากอพระสถูปที่หาดทรายแลวปดทอง แลวเอาดอกกระดึงทอง ๓ ดอกมาบูชา เราเปนผูมีความอิ่มใจ ประนมกรอัญชลี นมัสการทั้งเวลาเย็นเวลาเชา ไหวพระเจดียทราย เหมือนถวายบังคมพระสัมพุทธเจาในที่เฉพาะพระพักตร ฉะนั้น

ในเวลาที่กิเลสและความตรึกเกี่ยวดวย กามเกิดขึ้น เรายอมนึกถึง เพงดูพระสถูปที่ได ทําไว เราอาศัยพระสัมมาสัมพุทธเจาผูนําสัตว ออกจากที่กันดาร ผูนําชั้นพิเศษ ตักเตือนตนวา ทานควรระวังกิเลสไว แนะทานผูนิรทุกข การ ยังกิเลสใหเกิดขึ้นไมสมควรแกทาน ครั้งนั้น เมื่อเราคํานึงถึงพระสถูป ยอม เกิดความเคารพขึ้นพรอมกัน เราบรรเทาวิตกที่ นาเกลียดเสียได เปรียบเหมือนชางตัวประเสริฐ ถูกเครื่องแทงหูเบียดเบียน ฉะนั้น

เราประพฤติอยูเชนนี้ ไดถูกพระยามัจจุราชย่ํายี เราทํากาลกิริยา ณ ที่นั้นแลว ไดไปยังพรหมโลก เราอยูในพรหมโลกนั้นตราบเทาหมดอายุ แลวมาบังเกิดในไตรทิพย ไดเปนจอมเทวดา เสวยราชสมบัติในเทวโลก ๘๐ ครั้ง ไดเปนพระเจาจักรพรรดิ ๓๐๐ ครั้ง และ ไดเปนพระเจาประเทศราชอันไพบูลย โดยคณนา นับมิได

เราไดเสวยผลของดอกกระดึงทองเหลา นั้น ดอกกระดึงทอง ๒๒,๐๐๐ ดอก แวดลอมเรา ทุกภพ เพราะเราเปนผูบําเรอพระสถูปฝุนละออง ยอมไมติดที่ตัวเรา เหงื่อไมไหล เรามีรัศมีซาน ออกจากตัว โอ พระสถูปเราไดสรางไวดีแลวแมน้ํา อมริกา เราไดเห็นหมดแลว เราไดบรรลุบทอันไม หวั่นไหว ก็เพราะไดกอพระสถูปทราย อันสัตวผู ปรารถนาจะกระทํากุศลควรเปนผูยึดเอาสิ่งที่เปน สาระ ไมใชเปนดวยเขตหรือไมใชเขต ความ เราไดเสวยผลของดอกกระดึงทองเหลานั้น ดอกกระดึงทอง ๒๒,๐๐๐ ดอกแวดลอมเรา ทุกภพ

เพราะเราเปนผูบําเรอพระสถูป ฝุนละอองยอมไมติดที่ตัวเรา เหงื่อไมไหล เรามีรัศมีซาน ออกจากตัว โอ พระสถูปเราไดสรางไวดีแลว แมน้ํา อมริกา เราไดเห็นหมดแลว เราไดบรรลุบทอันไมหวั่นไหว ก็เพราะไดกอพระสถูปทราย อันสัตวผูปรารถนาจะกระทํากุศลควรเปนผูยึดเอาสิ่งที่เปนสาระ ไมใชเปนดวยเขตหรือไมใชเขตความ เมื่อถึงภพสุดทาย เราอันกุศลมูลตักเตือน แลวเกิดในสกุลพราหมณมหาศาลอันมั่งคั่ง ในพระนครสาวัตถี

มารดาบิดาของเรา เปนคนมีศรัทธา นับถือพระพุทธเจา ทานทั้งสองนี้ เปนผูฟง ทิฏฐิธรรมแลว ประพฤติตามคําสอน ทานทั้งถือเอาผาลาดสีขาว มีเนื้อ ออนมาที่ตนโพธิ์ ไดทําพระสถูปทองนมัสการใน ที่เฉพาะพระพักตรแหงพระศากยบุตร ทุกเย็นเชา ในวันอุโบสถ ทานทั้งสองนําเอาพระสถูปทองออก กลาวสรรเสริญคุณพระพุทธเจา ยับยั้งอยูตลอด๓ ยาม เราไดเห็นพระสถูปเสมอ จึงจะระลึกถึงเจดียทรายขึ้นได นั่งบนอาสนะ เดียว ไดบรรลุอรหัตแลว

จบ ภาณวารที่ ๒๒

เราแสวงหาพระพุทธเจาผูเปนนักปราชญนั้น อยู ไดเห็นพระธรรมเสนาบดี จึงออกจากเรือน บรรพชาในสํานักของทาน เราไดบรรลุอรหัตแตอายุ ๗ ขวบ พระพุทธเจาผูมีพระปญญาจักษุ ทรงทราบถึงคุณวิเศษ ของเราจึงใหเราอุปสมบท

เรามีการกระทําอันบริบูรณดีแลว แต ยังเปนทารกอยูทีเดียว ทุกวันนี้กิจที่ควรทําใน ศาสนาของพระศากยบุตร เราทําเสร็จแลว ขาแตพระฤาษีผูมีความเพียรใหญ สาวก ของพระองคเปนผูลวงพนเวรภัยทุกอยาง ลวงพน ความเกี่ยวของทั้งปวง นี้เปนผลแหงพระสถูปทอง เราเผากิเลสทั้งหลายแลว .... คําสอนของพระพุทธเจาเราไดทําเสร็จแลว ดังนี้. ทราบวา ทานพระปุฬินถูปยเถระไดภาษิตคาถาเหลานี้ ดวยประการ ฉะนี้แล.

จบ ปุฬินถูปยเถราปทาน

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น