บางคนบอกว่าถ้ามีความเพียรก็เกิดความมีตัวตน แต่ถ้าไม่เพียรก็จะไม่รู้ชัดสักที ควรอบรมอย่างไรในเบื้องต้นครับ

ขอความกรุณาด้วยครับ

เชิญคลิกอ่านที่นี่ครับ --> เราไม่พักอยู่ ไม่เพียรอยู่ ข้ามโอฆะได้แล้ว

ไม่พักไม่เพียร

เชิญคลิกฟังที่นี่ครับ --> การปรารภความเพียร

ความเพียรผิด กับ ความเพียรถูก

การบำเพ็ญ ทาน ศีล ภาวนา นั้น เพื่อจุดหมายคือ ออกจากความทุกข์พ้นความเวียนเกิด- ตาย เมื่อเรามีความเห็นว่ามีตัวตน เราอยากพ้นจากกิเลส ตัวก่อทุกข์ ความอยากอย่างนี้ใน ทางธรรมนั้นเรียกว่า ธรรมะฉันทะ คือความพอใจในพระธรรม เมื่อมีความพอใจแล้วก็มีความเพียรละชั่วทำดี แล้วมีความจดจ่อไม่ทิ้งหน้าที่ในการดูแลจิตให้อยู่ในความสงบ แล้วก็มีความใคร่ครวญ พิจารณาดูความทุกข์เกิดในจิต ดูภาวะที่ปราศจากทุกข์ เห็นสภาพธรรมที่ปราฏกในจิตนั้น ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มิใช่ตัวตน ก็จะเห็นจิตที่ว่างจากความยึดในอารมณ์ที่ปรุงแต่งขึ้นมานั้น เมื่อจิตว่างจากอารมณ์ภายนอกจิตก็มีอารมณ์เดียวนั่น มีพระนิพพานเป็นอารมณ์ หลักการเจริญอิทธิบาทสี่ก็เป็นเช่นนี้ ต้องเริ่มต้นด้วยความพอใจอยากพ้นทุกข์ แล้วปฏิบัติตรงตามหลักพระธรรม เมื่อถึงฝั่งแล้วก็ละเสียซึ่งความอยาก พระพุทธองค์ตรัสไว้เช่นนี้ ขออนุโมทนา

ลองคลิกฟังดูนะครับ ฟังดีมาก

คลิกที่นี่ .. การปฏิบัติธรรมคือขณะไหน

สนทนาเรื่องการปฏิบัติธรรม

ขณะนี้เป็นธรรมะหรือเปล่า

ธรรมะกำลังปรากฏ เข้าใจลักษณะของสภาพธรรมะถูกต้องตามความเป็นจริงหรือยัง

การปฏิบัติธรรมเป็นการประพฤติปฏิบัติตามพระธรรมคำสั่งสอนของพระผู้มีพระภาค พระธรรมไม่ใช่สำหรับอ่านหรือว่าไม่ใช่เพียงสำหรับพิจารณา ทุกท่านควรจะประพฤติปฏิบัติตามเท่าที่เข้าใจด้วย

ถ้าไม่ศึกษาด้วยการพิจารณาพระธรรมโดยละเอียด ก็ยากที่จะประพฤติปฏิบัติได้ถูกต้อง เพราะพระธรรมที่พระผู้มีพระภาคทรงตรัสรู้ และทรงแสดงนั้นลึกซึ้งและละเอียดจริงๆ ฉะนั้น ส่วนใหญ่ของพุทธศาสนิกชนจึงปฏิบัติธรรมขั้นทานและขั้นศีล แต่การปฏิบัติธรรมขั้นอบรมเจริญปัญญานั้นต้องศึกษาให้เข้าใจโดยละเอียด จึงจะอบรมเจริญได้

ขอบคุณทุกท่านครับ

เพียรได้ค่ะ แต่ให้รู้ว่าไม่ใช่เราที่เพียร

ควรเข้าใจว่า ความเพียรก็เป็นสภาพธรรมชนิดหนึ่ง

ไม่พักอยู่ในกามสุขฯ และไม่เพียรอยู่ในอัตกิลมฯ อนุโมทนาค่ะ

เราเลือกจะพักหรือจะเพียร ย่อมไม่ได้เลย เพราะเป็นตัวตนด้วยกิเลสแน่นอน ไม่ว่าด้วยโลภะหรือโทสะ สภาพธรรมทั้งพักและ เพียร ย่อมเกิดตามเหตุปัจจัยไม่ว่าจะโดยกุศลหรืออกุศลจิตก็ตาม สติและปัญญาเท่านั้น ที่จะทำให้สภาพพักและเพียรอย่างเป็นตัวตนนั้นหมดไป

เพิ่งเคยได้ยิน ไม่พักไม่เพียร ขอบพระคุณทุกท่านค่ะ โดยเฉพาะความเห็นที่ 3 รู้สึกมีกำลังใจดีขึ้น เพราะเป็นผู้ตั้งความหวังไว้ เลยกังวลว่า ถ้าหวังก็เป็นเรา

เวลานึกได้ว่า เมื่อสักครู่นี้เผลอ เป็นสติหรือเปล่าคะ ขอบพระคุณค่ะ

เมื่อยังเป็นเราอยู่ ยังหวังด้วยตัวเราอยู่ ก็เป็นอย่างนั้นแหละค่ะ อย่ากังวลไปเลย คุณ C.Pongsiri จะห้ามไม่ให้เป็นเราได้อย่างไร ถ้ายังไม่มีปัญญา สติกับสัญญา (จำได้ หมายรู้) ก็ไม่ใช่สิ่งเดียวกัน ข้อสำคัญสภาพธรรมต่างๆ เกิดแล้ว ดับแล้ว อย่างรวดเร็ว ใส่ชื่อหรือไม่ใส่ชื่อก็คือสภาพนั้น เดินหน้าหาความจริงของสภาพธรรมต่อไปดีกว่าค่ะ ที่ผ่านไปแล้วก็ผ่านไป ขณะนี้ มีสภาพธรรม มีความจริงให้เราพิจารณาศีกษา ปรากฏทั่วทั้งทวารทั้งหก พวกเราก็เหมือนกันทุกคน กำลังศึกษาเรื่องสภาพธรรมกันจะให้ใครรู้สภาพธรรมของคนอื่นก็คงลำบากนะคะ เพราะแม้แต่สภาพธรรมที่กำลังปรากฏกับตัวเอง ป้าก็ยังไม่รู้เหมือนกันค่ะ รู้แต่เรื่องราว ไม่รู้ความจริงสักที