ตั้งจิตไว้ชอบ คือ ขณะที่กุศลธรรมเกิดขึ้น ขณะฟังธรรมเพื่อให้เข้าใจสภาพธรรมที่เกิดขณะนี้ถูกต้องตามความเป็นจริง ไม่ใช่เพื่อให้บรรลุอริยสัจธรรม เพราะไม่รู้และต้องการด้วยความเป็นเรา ซึ่งเป็นการตั้งจิตไว้ผิด เป็นอกุศล

สนทนาพระสูตรที่มศพ. ส. ๑๘ มิ.ย. ๕๙

ทุกคนมีโลภะ โทสะ โมหะ ทุกวัน ตั้งแต่ตื่นไม่รู้ตัวเลยว่า ตื่นมาด้วยโลภะ ทันทีที่ตื่น ทำทุกสิ่งทุกอย่าง แม้แต่การเคลื่อนไหวส่วนหนึ่งส่วนใดของร่างกาย การที่จะลุกขึ้นรักษาบริหารร่างกาย ก็เต็มไปด้วยความต้องการ ถ้าไม่ต้องการก็คงจะไม่ทำอย่างนั้น
เพราะฉะนั้น วันหนึ่งๆ จิตเป็นอกุศล คือ เป็นโลภะอยู่เสมอ เหมือนมือ
ที่ท่านมองดูอาจจะรู้สึกว่า ไม่เปรอะเปื้อนอะไร แต่ถ้าล้างมือฟอกสบู่ ก็จะ
เห็นได้ว่า มือที่มองดูสะอาด ความจริงสกปรก เพราะเหตุว่ามีฝุ่นละออง
ค่อยๆ จับอยู่เรื่อยๆ อย่างแผ่วเบาทีละเล็กทีละน้อย ฉันใด วันหนึ่งๆ จิตใจก็
เต็มไปด้วยโลภะ ความต้องการ แต่ว่าไม่มีการรู้สึกตัวเลย

แนวทางเจริญวิปัสสนา ครั้งที่ 1613

เพราะเหตุนี้ๆ พระผู้มีพระภาคทรงเป็นพระอรหันต์ที่ทรงประจักษ์แจ้งว่าขณะนี้ไม่ใช่ตัวตน เป็นสภาพธรรมแต่ละอย่างที่เกิดขึ้นแล้วดับไป ไม่ใช่ไปเห็นอย่างอื่น ต้องทางตา ทางหู ทางจมูก ทางลิ้น ทางกาย ทางใจในขณะนี้

แนวทางเจริญวิปัสสนา ครั้งที่ 1614

ตัณหาเป็นนายช่างผู้สร้างเรือน

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

กราบเท้าบูชาคุณท่านอาจารย์ด้วยความเคารพยิ่ง

ยินดีในกุศลจิตครับ