อย่าลืมสัจญาณ ข้อความบางตอนมีว่า การรักษาจิต ไม่ใช่ตัวเราจะรักษาแต่ต้องเป็นปัญญาที่มีความเห็นถูกในมรรค เพราะว่า เรื่องของอริยสัจจ์สี่จะเป็นไปไม่ได้เลย ถ้าไม่มีสัจจญาณ สัจจญาณ คือ ความรู้จริงๆ ที่มั่นคงในอริยสัจจ์สี่ว่า หนทางนี้คืออย่างนี้ ลักษณะของสภาพธรรมปรากฎอย่างนี้แข็งอย่างนี้ เสียงอย่างนี้ สัมปชัญญะคืออย่างนี้ คือ เพียงระลึกที่ลักษณะของสภาพธรรมซึ่งเกิดปรากฎแล้วหมดไป ถ้ามีความเป็นตัวตนแทรกคั่น ก็มีการที่จะพยายามละ มีความมั่นคงในสัจจญาณว่า ต้องเป็นสภาพธรรมที่กำลังปรากฎในขณะนี้

แม้อกุศลเกิด ก็เดือดร้อนกับอกุศล ไม่มีความมั่นคงในสัจญาณ ว่าทุกอย่างเป็นธัมมะ แม้อกุกศลก็เป็นธัมมะเช่นกัน สติสามารถระลึกสภาพธัมมะนั้นได้ ว่าไม่ใช่เรา จึงจะมั่นคงในสัจญาณ

สัจญาณ อีกความหมายหนึ่ง คือ เป็นเรื่องของความมั่นคงในข้อปฎิบัติ เช่น การเจริญสติปัฎฐานเป็นหนทางเดียว ไม่แสวงหาหนทางอื่น เป็นต้น

ขออนุโมทนาครับ