หทเย นิเธตพฺพยุตฺตกํ
(ข้อความที่ควรเก็บไว้ในหทัย)
[๔๔๗]

ผิดจากทางถูกไม่มีทางที่จะขัดเกลากิเลสได้เลย

พระภิกษุคือใคร สำคัญที่สุดคือผู้สละกิเลสใช่ไหม? ถ้าไม่สละจะออกจากบ้านจากเรือนไปบวชทำไม? และกิเลสจะสละได้โดยไม่ศึกษาพระธรรมเป็นไปได้ไหม? เพราะฉะนั้นจุดประสงค์ต้องมีสำหรับพระภิกษุทุกรูป ว่าบวชเพื่ออะไร? เพื่อขัดเกลากิเลส เพราะได้ฟังพระธรรมและเห็นโทษของกิเลส และสามารถที่จะสละชีวิตของคฤหัสถ์ได้ เพราะได้สะสมมาที่จะบำเพ็ญชีวิตอย่างนั้น เพื่อขัดเกลากิเลส ไม่ว่าจะเป็นบรรพชิตหรือคฤหัสถ์ ก็ฟังพระธรรมแล้วก็ขัดเกลากิเลสใช่ไหม? จะน้อยจะมากจะนิดจะหน่อย ขัดเกลาประการแรก คือเริ่มรู้ว่าอะไรถูกอะไรผิด ไม่อย่างนั้นไม่มีหนทางที่จะขัดเกลาเลย ผิดจากทางถูกไม่มีทางที่จะขัดเกลากิเลสได้เลย

เพราะฉะนั้นต้องไตร่ตรองให้เกิดความเข้าใจของตัวเอง ซึ่งคนอื่นก็ทำหน้าที่นี้แทนใครไม่ได้ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ไปบังคับฝ่าฝืนใครไม่ได้ แต่ทรงรู้ว่าคำแต่ละคำที่พระองค์ตรัสคนที่รับฟังสามารถไตร่ตรองและก็เกิดความเข้าใจประโยชน์นั้นได้ ตามกำลังของการสะสม เพราะฉะนั้น เมื่อสะสมมาที่จะสละที่จะขัดเกลากิเลสในเพศบรรพชิตจึงได้บวช ไม่อย่างนั้นก็บวชกันหมดทุกคนได้ฟัง เพราะว่าทุกคนก็ต้องขัดเกลากิเลสตามกำลังของปัญญา เพราะฉะนั้นจึงมีพุทธบริษัทในครั้งโน้น ๔ (ภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกา) ได้

กราบเท้าบูชาคุณ ท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ที่เคารพยิ่ง

อ่านหัวข้ออื่นๆ คลิกที่นี่ ... เก็บไว้ในหทัย

ขออนุโมทนาครับ 

สาธุ