[เล่มที่ 41] พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท เล่ม ๑ ภาค ๒ ตอน ๒ - หน้าที่

อายุของมนุษย์ประมาณ ๑๐๐ ปี
ฝ่ายนางเทพธิดานอกนี้ กำลังประดับอยู่นั่งเอง ตลอดกาลเท่านี้

เทพบุตร เห็นนางนั้น กล่าวว่า "เธอหายหน้าไปตั้งแต่เช้า เธอไปไหนมา?"

เทพธิดา ดิฉันจุติค่ะ นาย

เทพบุตร เธอพูดอะไร?

เทพธิดา ข้อนั้นเป็นอย่างนี้ นาย

เทพบุตร เธอเกิดแล้วในที่ไหน

เทพธิดา เกิดในเรือนแห่งตระกูล ในกรุงสาวัตถี

เทพบุตร เธอดำรงอยู่ในกรุงสาวัตถีนั้นสิ้นกาลเท่าไร?

เทพธิดา ข้าแต่นาย ดิฉันออกจากท้องมารดา โดยกาลอันล่วงไป ๑๐ เตือน ในเวลาอายุ ๑๖ ปี ไปสู่ตระกูลสามี คลอดบุตร ๔ คน ทำบุญมีทาน เป็นต้น ปรารถนาถึงนาย มาบังเกิดแล้วในสำนักของนายตามเดิม

เทพบุตร อายุของมนุษย์มีประมาณเท่าไร?

เทพธิดา ประมาณ ๑๐๐ ปี

เทพบุตร เท่านั้นเองหรือ?

เทพธิดา ค่ะ นาย

เทพบุตร พวกมนุษย์ถือเอาอายุประมาณเท่านี้เกิดแล้ว เป็นผู้ประมาทเหมือนหลับ ยังกาลให้ล่วงไปหรือ? หรือทำบุญมีทานเป็นต้น?

เทพธิดา พูดอะไร นาย พวกมนุษย์ประมาทเป็นนิตย์ ประหนึ่งถือเอาอายุตั้งอสงไขยเกิดแล้ว ประหนึ่งว่าไม่แก่ไม่ตาย ความสังเวชเป็นอันมาก ได้เกิดขึ้นแก่ มาลาภารีเทพบุตรว่า " ทราบว่า พวกมนุษย์ถือเอาอายุประมาณ ๑๐๐ ปีเกิดแล้ว ประมาทนอนหลับอยู่ เมื่อไรหนอ? จึงจักพ้นจากทุกข์ได้"

๑๐๐ ปีของมนุษย์เท่า ๑ วันในสวรรค์

ก็ ๑๐๐ ปีของพวกเรา เป็นคืนหนึ่งวันหนึ่งของพวกเทพเจ้าชั้นดาวดึงส์ ๓๐ ราตรีโดยราตรีนั้น เป็นเดือนหนึ่ง กำหนดด้วย ๑๒ เดือนโดยเดือนนั้น เป็นปีหนึ่ง ๑,๐๐๐ ปีทิพย์ โดยปีนั้น เป็นประมาณอายุของเทพเจ้าชั้นดาวดึงส์ ๑,๐๐๐ ปีทิพย์นั้น โดยการนับในมนุษย์ เป็น ๓ โกฏิ ๖ ล้านปี เพราะฉะนั้น แม้วันเดียวของเทพบุตรนั้น ก็ยังไม่ล่วงไป ได้เป็นกาลเช่นครู่เดียวเท่านั้น ขึ้นชื่อว่าความประมาทของสัตว์ผู้มีอายุน้อยอย่างนี้ ไม่ควรอย่างยิ่งแล

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น