หทเย นิเธตพฺพยุตฺตกํ
(ข้อความที่ควรเก็บไว้ในหทัย)
[๔๒๒]

จะทำอะไรกับชีวิตที่สั้นๆ นี้

ชีวิตสั้นมาก ถ้าชีวิตสั้นอย่างนี้แล้วชีวิตควรจะเป็นอย่างไร? จะมีการเบียดเบียนทำร้ายกันไหม? จะทำทุจริตกรรมต่างๆ ไหม? เพราะฉะนั้นถ้ามีความเข้าใจขณะนั้นเป็นปัญญาหรือเปล่า? (เป็นปัญญา)

ตายเป็นของธรรมดา เกิดก็เป็นของธรรมดา แต่จะเกิดเป็นอะไร? แม้เดี๋ยวนี้ยังไม่ได้ตายยังเป็นอยู่จะเป็นอย่างไร เพราะอย่างไรต้องตายแล้วก็ต้องจากโลกนี้ไปแน่ มัวแต่คิดเรื่องอื่นไม่คิดว่าจะตาย ถ้าคิดว่าจะตายจะหยุดเรื่องอื่นใช่ไหม? ทำความดีเพราะจะตายจะไปทำเรื่องอื่นทำไมเสียเวลา

เพราะฉะนั้นปัญญาก็ต้องเข้าใจถูกต้องขึ้นว่า อะไรเป็นประโยชน์อย่างยิ่งในการที่ยังมีชีวิตอยู่ซึ่งสามารถที่จะได้ยินได้ฟังได้ไตร่ตรองได้เข้าใจถูกต้อง มิฉะนั้นแล้วจะไม่มีโอกาสนี้อีกถ้าไม่ได้เกิดเป็นมนุษย์ที่ไม่พิกลพิการ และคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้ายังไม่อันตรธาน (ยังไม่สูญสิ้น)

ไม่ลืม!! ระลึกถึงความตาย รู้ว่าต้องตายแน่ จะตายก็เป็นเหตุเกื้อกูลให้มีกุศลในชีวิตประจำวัน พูดแล้วไม่ลืมแต่เป็นอนัตตา (ไม่ใช่สัตว์ ไม่ใช่บุคคล ไม่ใช่ตัวตน ไม่อยู่ในอำนาจบังคับบัญชาของใครทั้งสิ้น) ใช่ไหม? ลืมหรือยัง?

กราบเท้าบูชาคุณ ท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ที่เคารพยิ่ง

อ่านหัวข้ออื่นๆ คลิกที่นี่ ... เก็บไว้ในหทัย

ขออนุโมทนาครับ

ขอบพระคุณ และยินดีในกุศลจิตค่ะ