พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย สุตตนิบาต เล่ม ๑ ภาค ๖ - หน้าที่ 458

ชนเหล่าใดมีกิเลสสงบแล้ว ปราศจากความกำหนัด เป็นผู้ไม่โกรธ ไม่มีคติ เพราะละขันธ์อันเป็นไปในโลกนี้ได้เด็ดขาด พราหมณ์พึงหลั่งไทยธรรมบูชาในชน เหล่านั้นตามกาล.

ชนเหล่าใดละชาติและมรณะไม่มี ส่วนเหลือ ล่วงพ้นความสงสัยได้ทั้งปวง พราหมณ์พึงหลั่งไทยธรรมบูชาในชนเหล่า นั้นตามกาล.

ชนเหล่าใดมีตนเป็นที่พึ่ง ไม่มีเครื่อง กังวล หลุดพ้นแล้วในธรรมทั้งปวง เที่ยวไป อยู่ในโลก พราหมณ์พึงหลั่งไทยธรรมบูชา ในชนเหล่านั้นตามกาล.

ชนเหล่าใดแล ย่อมรู้ในขันธ์และ อายตนะเป็นต้นตามความเป็นจริงว่า ชาตินี้ มีในที่สุด ภพใหม่ไม่มี ดังนี้ พราหมณ์พึง หลั่งไทยธรรมบูชาในชนเหล่านั้นตามกาล.

ชนเหล่าใดเป็นผู้ถึงเวท ยินดีใน ฌาน มีสติ บรรลุธรรมเครื่องตรัสรู้ดี เป็นที่พึ่งของเทวดาและมนุษย์เป็นอันมาก พราหมณ์ผู้มุ่งบุญพึงหลั่งไทยธรรมบูชาใน ชนเหล่านั้นตามกาล.