พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ชาดก เล่ม ๓ ภาค ๔ - หน้าที่ 750 การันทิยชาดก ว่าด้วยการทำที่เหลือวิสัย [๗๒๗] ท่านผู้เดียวรีบร้อน ยกเอาก้อนหินใหญ่ กลิ้งลงไปในซอกเขา

ในป่า ดูก่อนการันทิยะ จะเป็นประโยชน์อะไรแก่ท่าน ด้วยการทิ้งก้อนหิน

ลงในซอกเขานี้เล่าหนอ. [๗๒๘] ข้าพเจ้าเกลี่ยหิน ก้อนเล็ก ก้อนใหญ่ลง จักกระทำแผ่นดิน

ใหญ่นี้ ซึ่งมีมหาสมุทรสี่เ ป็นขอบเขต ให้ราบเรียบเพียงดังฝ่ามือ เพราะ ฉะนั้น ข้าพเจ้าจึงได้ทิ้งหินลงในซอกเขา. [๗๒๙] ดูก่อนการันทิยะ เราสำคัญว่า มนุษย์คนเดียวย่อมไม่สามารถจะทำแผ่นดินให้ราบเรียบดังฝ่ามือได้ ท่านพยายามจะทำซอกเขานี้ให้เต็มขึ้นท่านก็จักละชีวโลกนี้ไปเสียเปล่าเป็นแน่. [๗๓๐] ข้าแต่ท่านพราหมณ์ หากว่ามนุษย์ คนเดียวไม่สามารถจะทำ แผ่นดินใหญ่นี้ให้ราบเรียบได้ฉันใด ท่านก็จักนำมนุษย์เหล่านี้ ผู้มีทิฏฐิต่างๆ กันมาไม่ได้ ฉันนั้นเหมือนกัน. [๗๓๑] ดูก่อนการันทิยะ. ท่านได้บอกความจริง โดยย่อแก่เรา ข้อนี้ เป็นอย่างนั้น แผ่นดินนี้มนุษย์ไม่สามารถ จะทำให้ราบเรียบได้ฉันใด เราก็ไม่

อาจจะทำให้มนุษย์ทั้งหลายมาอยู่ในอำนาจของเราได้ ฉันนั้น.

จบ การันทิยชาดก

สาธุ