[เล่มที่ 71] พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย อปทาน เล่ม ๘ ภาค ๒ - หน้า 744

เถราปทาน

จิตกปูชกวรรคที่ ๓๐

เทสกิตติกเถราปทานที่ ๗ (๒๙๗)

ว่าด้วยผลแห่งการสรรเสริญ

อ่านหัวข้ออื่นๆ ... [เล่มที่ 71]

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย อปทาน เล่ม ๘ ภาค ๒ - หน้า 744

เทสกิตติกเถราปทานที่ ๗ (๒๙๗)

ว่าด้วยผลแห่งการสรรเสริญ

[๒๙๙] ในกาลนั้น เราเป็นพราหมณ์มีนามว่า อุปสาลหกะ เรา เข้าไปยังป่าชัฏ ได้เห็นพระพุทธเจ้า ผู้เป็นนาถะของโลก ประเสริฐกว่านระ ผู้ควรรับเครื่องบูชาของโลก.

แล้วได้ถวายบังคมแทบพระบาท พระพุทธเจ้าทรงทราบ ว่า เรามีจิตเลื่อมใสแล้ว ทรงหายไป เราออกจากป่าแล้ว ระลึกถึงพระพุทธเจ้าผู้ประเสริฐสุด เราสรรเสริญประเทศนั้น แล้ว บันเทิงอยู่ในสวรรค์ตลอดกัป.

ในกัปที่ ๙๒ แต่กัปนี้ เราได้สรรเสริญประเทศใด ด้วย การสรรเสริญนั้น เราไม่รู้จักทุคติเลย นี้เป็นผลแห่งการ สรรเสริญ. คุณวิเศษเหล่านี้ คือ ปฏิสัมภิทา ๔ วิโมกข์ ๘ และ อภิญญา ๖ เราทำให้แจ้งชัดแล้ว คำสอนของพระพุทธเจ้า เราได้ทำเสร็จแล้ว ดังนี้.

ทราบว่า ท่านพระเทสกิตติกเถระได้กล่าวคาถาเหล่านี้ ด้วย ประการฉะนี้แล.

จบเทสกิตติกเถราปทาน