พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย พุทธวงศ์ เล่ม ๙ ภาค ๒

คาถาของสุเมธบัณฑิต

ในครั้งนั้น เรานั่งคิดอยู่ในที่ลับอย่างนี้ว่า ขึ้นชื่อว่าการเกิดใหม่และการแตกดับแห่งสรีระเป็นทุกข์. ครั้งนั้น เรามีชาติชราพยาธิเป็นธรรมดา จำเราจักแสวงหาพระนิพพาน ซึ่งไม่แก่ไม่ตาย แต่เกษม. ถ้ากระไร เราผู้ไม่เยื่อใย ไม่ต้องการ จะพึงละกายอันเน่านี้ ซึ่ง

เต็มด้วยซากศพต่างๆ ไปเสีย. มรรคใดมีอยู่ จักมี มรรคนั้นไม่เป็นเหตุหามิได้ จำเรา

จักแสวงหามรรคนั้น เพื่อหลุดพ้นจากภพ เมื่อทุกข์มีอยู่ แม้ธรรมดาสุขก็ย่อมมีฉันใด

เมื่อภพมีอยู่ แม้ภาวะที่มิใช่ภพ บุคคลก็พึงปรารถนาฉันนั้น. เมื่อความร้อนมีอยู่

ความเย็นตรงกันข้ามก็มีอยู่ฉันใด เมื่อไฟ ๓ กองมีอยู่ นิพพานเครื่องดับไฟ บุคคลก็พึงปรารถนา ฉันนั้น. เมื่อความชั่วมีอยู่ แม้ความดีก็ย่อมมีฉันใด เมื่อชาติมีอยู่ แม้ที่มิใช่ชาติ บุคคลก็พึงปรารถนา ฉันนั้น. ฯลฯ

สาธุ