พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สฬายตนวรรค เล่ม ๔ ภาค ๑ - หน้า 344 ข้อความตอนหนึ่งจาก... ขีรรุกขสูตร

"ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ราคะ โทสะ โมหะ ของภิกษุหรือภิกษุณีรูปใดรูปหนึ่ง มีอยู่ ในรูปทั้งหลาย อันจะพึงรู้แจ้งด้วยจักษุ ภิกษุหรือภิกษุณีนั้น ไม่ละราคะ โทสะ โมหะ ถ้าแม้รูป อันจะพึงรู้แจ้งด้วยจักษุ เป็นของเล็กน้อย ผ่านคลองจักษุ ของภิกษุหรือภิกษุณี นั้นไป ก็ครอบงำจิตของภิกษุหรือภิกษุณีนั้น ได้แน่แท้ จะป่วยกล่าวไปใยถึงรูปอันยิ่งใหญ่ จักไม่ครอบงำจิตของภิกษุหรือภิกษุณีนั้นเล่า

ข้อนั้นเพราะเหตุอะไร เพราะราคะ โทสะ โมหะนั้นยังมีอยู่ ภิกษุหรือภิกษุณีนั้นยังละ ราคะ โทสะ และโมหะนั้นไม่ได้"

โลภะมีโทษน้อย คลายช้า

โทสะมีโทษมาก คลายเร็ว

โมหะมีโทษมาก คลายช้า

และ

แสงสว่างเสมอด้วยปัญญาไม่มี

ขออนุโมทนาค่ะ

ดังนั้น หนทางการอบรมปัญญาที่ถูกต้อง จึงไม่ใช่เป้นการละโลภะในรูป..แต่เข้าใจความจริงของสภาพธรรมที่เป็นโลภะที่เกิดขึ้นว่าเป็นธรรมไม่ใช่เรา ละความเห็นผิดว่าเป็น

สัตว์บุคคลตัวตนก่อนครับ กิเลสจึงต้องละเป็นลำดับ เพราะกิเลสมีมากจริงๆ ขออนุโมทนาครับ

อนุโมทนาค่ะ

สาธุ