ในพระสูตรเดียวกันนี้ (ในทีฆนิากย มหาปรินิพพานสูตร) พระผู้มีพระ

ภาคตรัสกับท่านพระอานนท์ว่า

“ดูกรอานนท์ บัดนี้ เราแก่เฒ่าเป็นผู้ใหญ่ล่วงกาลผ่านวัยมาโดยลำดับ

แล้ว วัยของเราเป็นมาถึง ๘๐ ปีแล้ว… เพราะฉะนั้น พวกเธอจงมีตนเป็น

เกาะ มีตนเป็นที่พึ่ง มิใช่มีสิ่งอื่นเป็นที่พึ่ง คือจงมีธรรมเป็นเกาะ มีธรรมเป็น

ที่พึ่ง มิใช่มีสิ่งอื่นเป็นที่พึ่งอยู่เถิด ดูกรอานนท์ อย่างไรเล่าภิกษุจึงจะชื่อว่า

มีตนเป็นเกาะ มีตนเป็นที่พึ่ง มิใช่มีสิ่งอื่นเป็นที่พึ่ง คือจงมีธรรมเป็นเกาะ มี

ธรรมเป็นที่พึ่ง มิใช่มีสิ่งอื่นเป็นที่พึ่งอยู่ ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ย่อมพิจารณา

เห็นกายในกายอยู่ พิจารณาเห็นเวทนาในเวทนาอยู่ พิจารณาเห็นจิตใน

จิตอยู่ พิจารณาเห็นธรรมในธรรมอยู่ เป็นผู้มีความเพียร มีสัมปชัญญะ มี

สติ พึงกำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลก อย่างนี้แล…”