สอบถามท่านอาจารย์ ผู้รู้ทุกท่านครับ ผมอ่านข้อความในพระไตรปิฎกมีว่า

พระผู้มีพระภาคผู้สุคตศาสดา
ได้ตรัสเวยยากรณภาษิตนี้แล้วจึงได้ตรัสคาถาประพันธ์ต่อ
ไปอีกว่า ผู้ใดต้องการบุญ ตั้งอยู่ใน
กุศลย่อมเจริญมรรคเพื่อบรรลุอมตะผู้นั้นบรรลุธรรมอันเป็น
สาระ ยินดีในธรรมเป็นที่สิ้นไป ย่อมไม่หวั่นไหวเมื่อมัจจุราชมาถึง
ในข้อความนี้คำว่าต้องการบุญ
หมายความว่าอย่างไร ถ้าจะ
เปรียบเทียบกับคำว่าอยากได้บุญ ที่คนส่วนใหญ่ใช้พูดกัน
เหมือนกับว่ายังมีโลภะอยู่
แล้วคำว่าต้องการนั้น จะเป็นสภาพธรรมที่มีโลภะหรือไม่ครับ

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
พระธรรมที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดงเป็นไปเพื่อความเจริญขึ้นของกุศลธรรมและปัญญา โดยตลอด ไม่มีแม้แต่คำเดียวที่จะส่งเสริมสนับสนุนให้เกิดอกุศลแม้เพียงเล็กน้อย แม้แต่ข้อความที่กล่าวถึง "ต้องการบุญ" ก็ไม่ใช่เป็นเรื่องของความติดข้องต้องการที่เป็นโลภะ แต่เป็นการเห็นประโยชน์ของบุญ หรือ เป็นผู้มีฉันทะที่เป็นกุศลฉันทะ ใคร่ที่จะเจริญกุศลหรือสะสมบุญ ซึ่งเป็นสภาพธรรมที่ดีงาม ที่ชำระล้างอกุศล จึงเป็นผู้ที่ไม่ละเลยโอกาสที่จะได้เจริญบุญหรือ กุศล รวมถึงกุศลที่ประเสริฐที่สุดคือการอบรมเจริญปัญญา จากการได้ฟังพระธรรมศึกษาพระธรรมที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดง เพราะถ้าบุญหรือกุศลไม่เกิด ก็เป็นโอกาสที่อกุศลจะเกิดพอกพูนหนาแน่นมากยิ่งขึ้นนั่นเอง บุญหรือกุศลที่สูงสุด คือ สามารถดับกิเลสได้ตามลำดับขั้น
ผู้ที่ได้สะสมบุญอยู่บ่อยๆ เนืองๆ ย่อมเป็นผู้มีที่พึ่งในระหว่างที่ยังมีชีวิตอยู่ เมื่อความตายมาถึงย่อมไม่หวาดหวั่นพรั่นพรึง เพราะได้สะสมที่พึ่งไว้พร้อมแล้ว นั่นเอง ครับ
... ยินดีในกุศลของทุกๆ ท่านครับ ...

สาธุ

ขอบคุณครับ สาธุครับ

ขอบคุณครับ สาธุครับ

ขอบคุณครับ สาธุ

ยินดีในกุศลจิตค่ะ