พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ชาดก เล่ม ๓ ภาค ๗ - หน้าที่ 130 ข้อความบางตอนจาก ..

สัตติคุมพชาดก

นรชนใดห่อปลาเน่าด้วยใบหญ้าคา แม้ใบหญ้าคาของ นรชนนั้น ย่อมมีกลิ่นเน่าฟุ้งไป ฉันใด การเข้าไปคบหา

คนพาลก็เช่นนั้นเหมือนกัน นรชนใดห่อกฤษณาด้วย

ใบไม้ แม้ใบไม้ของนรชนนั้น ก็ย่อมหอมฟุ้งไป

ฉันใด การเข้าไปคบหานักปราชญ์ ก็ฉันนั้นเหมือนกัน

เพราะเหตุนั้น บัณฑิตรู้ความเปลี่ยนแปลงของตน

ดุจห่อใบไม้แล้ว ไม่ควรเข้าไปคบหาพวกอสัตบุรุษ

ควรคบหาแต่พวกสัตบุรุษ ด้วยว่าอสัตบุรุษย่อมนำไป

สู่นรก สัตบุรุษย่อมพาให้ถึงสุคติ.

ขออุทิกุศลให้สรรพสัตว์