[เล่มที่ 26] พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย นิทานวรรค เล่ม ๒ - หน้า 404

๑๑. ตติยปัพพตูปมสูตร

ว่าด้วยวางก้อนหิน ๗ ก้อนไว้ที่เขาสิเนรุ

อ่านหัวข้ออื่นๆ ... [เล่มที่ 26]

พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย นิทานวรรค เล่ม ๒ - หน้า 404

๑๑. ตติยปัพพตูปมสูตร

ว่าด้วยวางก้อนหิน ๗ ก้อนไว้ที่เขาสิเนรุ

[๓๓๑] พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ ณ พระเชตวัน อารามของท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐี กรุงสาวัตถี. ณ ที่นั้นแล พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสเรียกภิกษุทั้งหลาย... แล้วได้ตรัสว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย บุรุษพึงวางก้อนหินเท่าเมล็ดถั่วเขียว ๗ ก้อนไว้ที่ขุนเขาสิเนรุ เธอทั้งหลายจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน ก้อนหินเท่าเมล็ดถั่วเขียว ๗ ก้อนที่บุรุษวางไว้กับขุนเขาสิเนรุ ไหนจะมากกว่ากัน. ภิกษุทั้งหลายกราบทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ขุนเขาสิเนรุนี้แหละมากกว่า ก้อนหินเท่าเมล็ดถั่วเขียว ๗ ก้อนที่บุรุษวางไว้มีประมาณน้อย ก้อนหินเท่าเมล็ดถั่วเขียว ๗ ก้อนที่บุรุษวางไว้เมื่อเทียบเข้ากับขุนเขาสิเนรุ ไม่เข้าถึงเสี้ยวที่ ๑๐๐ เสี้ยวที่ ๑,๐๐๐ เสี้ยวที่ ๑๐๐,๐๐๐ แม้ฉันใด.

[๓๓๒] พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ฉันนั้นเหมือนกันแล การบรรลุคุณวิเศษแห่งอัญญเดียรถีย์สมณพราหมณ์และ

พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย นิทานวรรค เล่ม ๒ - หน้า 405

ปริพาชก เมื่อเทียบกับการบรรลุโสดาปัตติมรรคแห่งบุคคลผู้เป็นพระอริยสาวก สมบูรณ์ด้วยทิฏฐิ ไม่เข้าถึงเสี้ยวที่ ๑๐๐ เสี้ยวที่ ๑,๐๐๐ เสี้ยวที่ ๑๐๐,๐๐๐ บุคคลผู้สมบูรณ์ด้วยทิฏฐิ มีอธิคมใหญ่อย่างนี้ มีอภิญญาใหญ่อย่างนี้.

จบตติยปัพพตูปมสูตรที่ ๑๑

จบอภิสมยวรรคที่ ๑๐

รวมพระสูตรที่มีในวรรคนี้ คือ

๑. นขสิขาสูตร

๒. โปกขรณีสูตร

๓. ปฐมสัมเภชอุทกสูตร

๔. ทุติยสัมเภชอุทกสูตร

๕. ปฐมปฐวีสูตร

๖. ทุติยปฐวีสูตร

๗. ปฐมสมุททสูตร

๘. ทุติยสมุททสูตร

๙. ปฐมปัพพตูปมสูตร

๑๐. ทุติยปัพพตูปมสูตร

๑๑. ตติยปัพพตูปมสูตร

จบอภิสมยสังยุตที่ ๑

อรรถกถาทุติยปฐวีสูตรที่ ๖ เป็นต้น

ในอรรถกถาทุติยปฐวีสูตรที่ ๖ เป็นต้น พึงทราบเนื้อความตามนัยที่กล่าวแล้วนั่นแล.

แต่ในสูตรสุดท้าย บทว่า อญฺติตฺถิยสมณพฺราหฺมณปริพฺพาชกานํ อธิคโม ความว่า การบรรลุคุณทั้งหมดของ

พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย นิทานวรรค เล่ม ๒ - หน้า 406

พาหิรกชนยังไม่ถึงส่วน ๑๐๐ บ้าง ส่วน ๑,๐๐๐ บ้าง ส่วน ๑๐๐,๐๐๐ บ้าง ของผู้ที่บรรลุคุณทั้งหลายด้วยปฐมมรรคแล.

จบอรรถกถาทุติยปฐวีสูตรที่ ๖ เป็นต้น

จบอรรถกถาอภิสมยวรรคที่ ๑๐

จบอรรถกถาอภิสมยสังยุตที่ ๑