หลักการดำเนินชีวิตของคนทั่วไปกับพระโพธิสัตว์ไม่เหมือนกัน คือ พระโพธิสัตว์

ท่านมีอัธยาศัยใหญ่ มีชีวิตอยู่เพื่อบำเพ็ญบารมี เพื่อความเป็นพระพุทธเจ้า การกระทำ

ของท่านจึงยิ่งกว่าคนทั่วไป คือ ทั้งบารมี อุปบารมี และปรมัตถบารมี แต่เมื่อพระองค์

ตรัสรู้แล้วทรงสอนหมู่สัตว์ให้ดำเนินชีวิตอีกอย่างหนึ่ง คือ ถ้าเป็นคฤหัสถ์ต้องมีหน้าที่

ที่ต้องรับผิดชอบ เงินที่หามาได้ต้องมีการแบ่งเป็นส่วนๆ คือ ใช้ส่วนหนึ่ง เก็บไว้ส่วน

หนึ่ง นำไปลงทุนประกอบการงานสองส่วน พระองค์ไม่ได้สอนให้ทุกคนบวชทั้งหมด

หรือสอนให้ทุกคน ให้ทานจนไม่มีเหลือ แต่พระองค์ทรงสอนธรรมแก่ผู้ที่มาฟังธรรม

ตามอัธยาศัยของผู้นั้น ถ้าเป็นบรรพชิตทรงสอนให้สละ และละทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ให้

รับหรือยินดีในสิ่งของที่ไม่เหมาะกับเพศบรรพชิต มีเงินทอง เป็นต้น ไม่ให้เก็บหรือ

สะสมสิ่งของ แม้แต่อาหารก็ไม่ให้เก็บไว้ข้ามคืน จีวรก็ทรงอนุญาตเพียงแค่ชุดเดียว

เป็นต้น เพราะฉะนั้นคำสอนของพระพุทธองค์จึงไม่ขัดกันแต่อย่างได

พระโพธิสัตว์ที่เป็นคฤหัสถ์ก็มี ดังนั้นจากเหตุผลที่กล่าวมาข้างต้น ในชีวิตประจำ

วัน เราก็ไม่รู้ว่าใครเป็นพระโพธิสัตว์ ดังนั้นเราควรประพฤติกับบุคคลที่ให้จนหมด

อย่างไรเพราะถ้าไปห้ามเขา เกิดเขาบำเพ็ญบารมีอยู่ไม่ซวยหรือคะ

เราสามารถแนะนำในการให้ทานที่พอสมควรกับการดำเนินชีวิต ที่จะไม่ทำให้

บุคคลรอบข้างเดือดร้อน เป็นการพูดด้วยเจตนาที่ดี ไม่ชื่อว่าเป็นการห้ามการให้ทาน

ขอนอบน้อมแด่พระโพธิสัตว์ ผู้มีกรุณา รื้อสัตว์โลกโดยมิได้สนใจความลำบาก

ของตนหรือคำติเตียนจากบุคคลอื่น อันมาจากการกระทำของท่านอันประกอบด้วย

เจตนาที่ประพฤติเพื่อประโยชน์แก่หมู่สัตว์ที่เต็มไปด้วยกิเลส และบุคคลที่คิดได้อย่าง

นี้คือ คิดถึงความทุกข์ของคนอื่นก่อน หรือคิดถึงความสุขของคนอื่นก่อนเสมอ โดย

ตัวเองยอมลำบากทุกอย่างเพื่อให้บุคคลอื่นมีความสุข และพ้นจากทุกข์ก็หาได้ยาก

เหลือเกิน ดังนั้น คนที่มีอัธยาศัยอย่างนี้หาได้ยาก พระพุทธเจ้าจึงเกิดได้ยากครับ

นึกถึงคนอื่นก่อนเสมอในเรื่องของความสุขที่จะได้รับ

ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย

ขึ้นชื่อว่าโพธิสัตว์ การกระทำทุกอย่างของท่าน เป็นไปเพื่อบารมี ไม่เฉพาะ

แต่ในเรื่องทานเท่านั้น โพธิสัตว์แปลว่าผู้ข้องอยู่ในธรรมที่เป็นเครื่องตรัสรู้ ซึ่งเป็น

เป้าหมายสูงสุดในการดำเนินชีวิตของท่านในแต่ละชาติ ท่านสละได้แม้แต่ชีวิต จะ

กล่าวไปใยกับการให้ทรัพย์จนหมดไม่เหลือ ท่านไม่ปรารถนาสิ่งใดๆ ในโลก เพราะพระ

โพธิญานเท่านั้นเป็นที่รักของท่าน

ขอนอบน้อมแด่พระโพธิสัตว์ทั้งหลาย ผู้มีใจเด็ดเดียวมั่นคงในการสร้างบารมี

เพื่อขจัดธุลีในดวงตาของสัตว์โลกให้พ้นจากวัฏฏะทุกข์

หลักการใช้จ่ายทรัพย์ 4 อย่าง

ส่วนหนึ่ง ใช้เลี้ยงตนเอง และเลี้ยงบุคคลที่ควรเลี้ยง ให้เป็นสุข , สองส่วน

ใช้สำหรับประกอบการงาน และอีกส่วนหนึ่ง เก็บไว้ใช้ในคราวจำเป็น จึงรวมเป็น 4

ส่วนพอดีค่ะ

เราจะเปรียบเทียบกับอัธยาศัยของพระโพธิสัตว์ไม่ได้ แม้แต่ผู้ที่เป็นพระโสดาบัน

ถึงท่านจะละความตระหนี่ได้ แต่ไม่ใช่ว่าท่านจะให้จนหมดสิ้น เช่น ท่านอนาถ-

บิณฑิกเศรษฐี และ นางวิสาขาค่ะ

อนุโมทนาค่ะ