หลังจากที่ได้ขอเรียนปรึกษาหาทางออกชีวิตเพราะทุข์มากจากการตายจากของหมาอันเป็นที่รักครั้งแรกเมื่อปี 2556 ดิฉันกราบขอบพระคุณกัลยาณมิตรทุกท่านที่เมตตาให้ข้อคิดในครั้งนั้น และในวันนี้ที่ได้สุญเสียหมาน้อยอันเป็นที่รักยิ่งอีกครั้ง เมื่อกับไปอ่นกระทู้เดิมก็ทำให้บรรเทาความโศกเศร้าลงมาได้บ้างค่ะ แต่ดิฉันก็ยังคงวนสับสนอยู่ในอ่างทุกครั้งที่เกิดความสุญเสียกับหมาน้อยอันเป็นที่รัก วันนี้ใคร่ขอความเมตตาให้ข้อคิดกับดิฉันอีกครั้งด้วยค่ะ

ดิฉันสูญเสียหมาน้อยอันเป็นที่รักอีกแล้ว มันอายุราว 8 ปีค่ะ รักเค้ามาก ซึ่งก่อนหน้าตัวนี้มีตัวที่เลี้ยงไว้อายุ 6 ปี ซึ่งเสียกระทันหันตอนนั้นดิฉันต้องไปพบจิตแพทย์เพราะไม่สามารถจัดการกับชีวิตได้เลย ตอนนี้น้องอีกตัวเพิ่งจะมาเสียชีวิต มันป่วยค่ะ เปลี่ยนหมอหลายคน สุดท้ายดิฉันตัดสินใจส่งมันไปโรงพยาบาลเอกชนที่กรุงเทพฯ เพราะต่างจังหวัดเครื่องมือไม่พร้อม และทิ้งมันไว้ที่รพ. ให้โดดเดียว ตอนแรกมันยังร่าเริงดีค่ะ ความที่อยากให้มันหายจึงตัดสินใจให้คุณหมอวางยา รอบแรกทำซีทีสแกน แต่ผลไม่ชัดเจน รอบที่สองจึงตัดสินใจส่องกล้องตัดชิ้นเนื้อ หลังจากนั้นน้องฟื้นแล้วทรุดลง ดิฉันทำใจยอมรับไม่ได้เลยค่ะ เหมือนเค้าฝากชีวิตไว้ที่เรา แต่เราพาเค้าไปตาย ไม่รู้ว่าจะต้องตั้งสติคิดยังงัยดี คิดว่าไม่ควรตัดสินใจให้เค้าตัดชิ้นเนื้อเลย ถ้าเรารักษาโดยใช้ยาน้องคงยังอยู่กับดิฉัน ดิฉันเวทนาเค้ามาก ยิ่งคิดยิ่งร้องไห้ออกมา ตอนนี้ตั้งท้องแปดเดือน รู้สึกเศร้ามาก คิดเลยเถิดไปว่าถ้าเราไม่มีเงินส่งเค้าไปรักษาเค้าคงไม่ตาย ชีวิตดิฉันไม่อยากอยู่เพื่อเจอความพลัดพรากอะไรอีกแล้วค่ะ โทรหาเพื่อนฝูงมากมายอยากคิดได้ ตอนนี้เหมือนใจจะขาดค่ะ ขอความกรุณาเมตตาช่วยให้ข้อคิดเพื่อให้เกิดสติอีกครั้งให้มีชีวิตอยู่รอดต่อไปด้วยค่ะ จิตผูกพันกับน้องหมามาก เค้าเหมือนเป็นเพื่อน เป็นน้อง เป็นญาติ เค้าไม่เคยทำให้เสียใจ เค้าน่ารักมาก น่ารักมากจริงๆ ตั้งแต่มีเค้ามาเค้าน่ารักจริงๆ ค่ะ อยู่ในบ้านเดินไปไหนก็เห็นภาพเค้า นึกถึงเค้าตลอด ใจคอไม่ดีเลยค่ะ ตอนนี้เหมือนใจจะขาดเลยค่ะ เพราะเหตุใดดิฉันจึงผูกพันธ์กับหมาขนาดนี้คะ

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
การที่พยายามช่วยเหลือให้สุนัขได้รับการรักษาเพื่อหายจากอาการเจ็บป่วย นั้น เป็นความตั้งใจดี เป็นการช่วยเหลือ ไม่ใช่การหวังร้าย ไม่ใช่การกระทำที่ไม่ดีเลย แต่ก็ต้องไม่ลืมในความเป็นจริง คือ สัตว์โลก มีกรรมเป็นของของตน เหตุในอดีตที่แต่ละชีวิตได้สะสมมา แตกต่างกันไป ซึ่งเมื่อเหตุปัจจัยพร้อมก็ทำให้ผลเกิดขึ้น ใครๆ ก็ไม่สามารถที่จะหยุดยั้งหรือบังคับบัญชาได้เลย
ความติดข้อง ยังมีตราบใด ก็เป็นเหตุนำมาซึ่งความทุกข์ความเศร้าโศกเสียใจ เมื่อเกิดการพลัดพราก ก็เป็นธรรมดา เป็นธรรมที่มีจริงๆ เกิดขึ้นจริงๆ ไม่ใช่เราเลย การร้องไห้เสียใจ กับการจากไปของผู้อื่น ไม่เป็นประโยชน์ใดๆ เลย สัตว์ที่ตายไปแล้ว ก็เกิดเป็นบุคคลใหม่แล้ว ตายแล้วเกิดทันทีเลย สิ่งที่จะเป็นประโยชน์ คือ การทำบุญแล้วอุทิศส่วนกุศลไปให้ ครับ
...ยินดีในความดีของทุกๆ ท่านครับ...

กราบขอบพระคุณเป็นอย่างสูงค่ะที่เมตตาให้คำสอนและเตือนสติค่ะ

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาครับ

ขออนุโมทนาในกุศลค่ะ

ขออนุโมทนาครับ