วิชาความรู้ทางโลกทุกๆ อย่างเป็นเดรัจฉานวิชา ใช่ หรือ ไม่?

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

เดรัจฉานคำพูดที่ไม่เป็นประโยชน์ หรือ วิชา การศึกษาที่ไม่เป็นประโยชน์ที่เรียกว่า เดียรัจฉานกถา ดิรัจฉานกถา คำพูดที่กั้นสวรรค์และนิพพาน รวมทั้ง เดรัจฉานวิชา วิชาที่กั้นสวรรค์และนิพพาน ที่ไม่มีประโยชน์นั่นเอง

[เล่มที่ 38] พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย ทสก-เอกาทสกนิบาต เล่ม ๕ - หน้าที่ 217

อรรถกถาปฐมวัตถุกถาสูตรที่ ๙

บทว่า ติรจฺฉานกถ ได้แก่ เรื่องที่ขัดขวางทางสวรรค์และนิพานเพราะเป็นเรื่องที่ไม่นำสัตว์ออกทุกข์.

ซึ่งการศึกษาทางโลก ก็คือ ขณะจิตนั้นต้องเป็นอกุศล คือ ขณะนั้นกำลังติดข้อง พอใจในเรื่องที่ศึกษา อกุศลไม่สามารถพาไปสุคติ กั้นสวรรค์ แต่ไม่ลืมว่า สภาพธรรมไม่ได้เกิดอกุศลตลอดเวลา บางขณะก็เกิด กุศลจิต และ พระโสดาบัน ผู้ปิดกั้นอบาย ก็ศึกษาศิลปะต่างๆ ก็เกิด อกุศลจิต แต่ เพราะ มีกุศลที่มีกำลังด้วย ก็ทำให้เกิดในสวรรค์และก็สามารถอบรมปัญญาในชีวิตประจำวันได้ ครับซึ่งคฤหัสถ์สามารถศึกษาวิชาการทางโลกได้ ตามที่กล่าวมา ครับ และ ผู้ที่มีความรู้ทางโลกที่ไม่เป้นไปเพื่อดับกิเลส แต่ ความรู้ทางโลกนั้น นำมาใช้ในทางที่เป็นประโยชน์ ช่วยเหลือผู้อื่น ด้วยกุศลจิต ก็เป็นมงคล ในมงคล ๓๘ คือ ความเป็นผู้มีศิลปะ ท่านหมอชีวกโกมารภัจ มีวิชาการแพทย์ ด้วยจิตกุศล ก็รักษาดูแลพระพุทธเจ้าและพระภิกษุสงฆ์ที่ป่วยไข้ เป็นต้น ครับ

ขออนุโมทนา

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

คฤหัสถ์ ไม่ใช่บรรพชิต คฤหัสถ์ยังมีความประพฤติเป็นไปในฐานะของคฤหัสถ์ ยังมีการศึกษาเล่าเรียนวิชาการต่างๆ ซึ่งเมื่อว่าโดยธรรม ก็ไม่พ้นจากความติดข้องต้องการ แต่ก็ไม่ใช่อกุศลกรรมบถที่เป็นการเบียดเบียนประทุษร้ายผู้อื่น ขณะที่เป็นอกุศล จะดีไม่ได้ แต่ชีวิตประจำวัน ไม่ได้มีเฉพาะอกุศลจิตเกิดเท่านั้น มีโอกาสที่คุณความดีจะเกิดขึ้นเป็นไปได้ ตามการสะสมของแต่ละบุคคล ยิ่งวิชาการที่เรียนมาเอื้อต่อการทำประโยชนต่อผู้อื่น ก็ยิ่งเป็นประโยชน์ ชีวิตของคฤหัสถ์ก็ยังสามารถที่จะศึกษาพระธรรมอบรมเจริญปัญญา สะสมความดีในเพศของคฤหัสถ์ได้ ทำสิ่งที่เป็นประโยชน์ แม้ว่าจะเป็นผู้ยังมากไปด้วยอกุศลอยู่ก็ตาม แต่ถ้าเป็นบรรพชิต แล้ว เรียนวิชาการทางโลกไม่ได้เลย เนื่องจากไม่เหมาะควรแก่เพศบรรพชิต เพราะชีวิตของความเป็นคฤหัสถ์แล้วจะมามีความประพฤติเหมือนอย่างคฤหัสถ์อีกไม่ได้ เพราะกิจหรือภาระหน้าที่ที่สำคัญของเพศบรรพชิต คือ ฟังพระธรรมศึกษาพระธรรมน้อมประพฤติตามพระธรรม โดยเฉพาะอย่างยิ่งคือการศึกษาพระวินัยให้เข้าใจก็จะทำให้รู้ได้ถึงสิ่งที่พระพุทธเจ้าทรงบัญญัติห้ามไว้ และในส่วนที่พระองค์ทรงอนุญาตก็จะเป็นเครื่องอุปการะเกื้อกูลที่ดีให้ได้กระทำเฉพาะในสิ่งที่ถูกที่ควร และเว้นในสิ่งที่ไม่เหมาะสมกับเพศของตนซึ่งเป็นเพศที่สูงยิ่ง ถ้าย่อหย่อนไม่สำรวมตามพระธรรมวินัยย่อมมีแต่จะเพิ่มโทษคืออกุศลธรรมให้ตนเองโดยส่วนเดียว ครับ
ขอเชิญศึกษาเพิ่มเติมได้ที่ได้หัวข้อด้านล่างนี้ครับ
เดรัจฉานวิชา

...อนุโมทนาในกุศลจิตของทุกๆ ท่านครับ...

ขออนุโมทนาครับ

สาธุครับ