โมหะเป็นมูลเหตุแห่งโลภะและโทสะ

" โมหะ " เป็นเหตุให้ทำอกุศลกรรมอย่างไร
โมหะ คือ ความไม่รู้ ความหลงเข้าใจผิด ไม่รู้สภาพธรรมทั้งหลายตามความเป็นจริง โมหะเป็นสภาพธรรมที่เกิดร่วมกับอกุศลจิตทุกประเภท เพราะไม่รู้ความจริง...จึงติดข้องต้องการ เพราะไม่รู้ความจริง...จึงเกิดโทสะ เพราะไม่รู้ความจริง...จึงทำอกุศลกรรม ซึ่งได้แก่ทุจิตต่างๆ เพราะไม่รู้ความจริง...จึงทำให้ยึดถือสภาพธรรมต่างๆ ว่า เป็นตัวตน เป็นสัตว์ เป็นบุคคล เมื่อมีความเป็นตนก็มีความรักตน มีความเห็นแก่ตน ก็ย่อมทำกรรมนานาประการเพื่อบำรุงบำเรอตนให้ได้รับความสุขย่อมทำทุจริตต่างๆ เพื่อหาความสุขใส่ตน โดยไม่รู้สภาพความจริงเลยว่า...สุขนั้นมีเพียงน้อยนิดซึ่งเกิดขึ้นแล้วก็ดับไป ความรู้สึกเป็นสุขนั้นเกิดขึ้นและดับไปตามเหตุปัจจัย แต่ใจนั้นต้องทุรนทุราย กระวนกระวายด้วยโลภะอันไม่มีที่สิ้นสุดของตนเอง

มีเงินเท่าไรก็ไม่พอแก่โลภะ มียศเท่าไรก็ไม่พอแก่โลภะ ผู้ตกเป็นทาสของโลภะ ย่อมขวนขวายทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เงินมากๆ ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ยศได้ตำแหน่ง เมื่อได้แล้ว ก็ทุรนทุรายใจอยากได้ต่อไปอีก ยามได้มาสมใจหวังก็ลำพองใจ เมื่อไม่ได้อย่างใจหวังก็เป็นทุกข์เดือดร้อน ตราบใดที่ยังมีความไม่รู้ (โมหะ) ในสภาพธรรมตามความเป็นจริง เมื่อยังมีความเป็นตัวตนฝังแน่นอยู่เช่นนี้ และไม่เคยศึกษาพระธรรมเพื่อละคลายความเห็นผิดว่าเป็นตัวตน ก็ไม่มีทางใดที่จะละโลภะ โทสะและโมหะได้เลย ปัญญา (การรู้สภาพธรรมตามความเป็นจริง) เท่านั้นที่จะละโลภะ โทสะ และโมหะได้

“คนเขลา ย่อมทำกรรมที่เกิดเพราะโลภะ โทสะ และโมหะ กรรมใดที่คนเขลานั้นทำแล้ว น้อยหรือมากก็ตาม กรรมนั้น ให้ผลในอัตภาพ (ของผู้ทำ) นี้แหละ วัตถุอื่น ซึ่งจะเป็นที่รับผลของกรรมนั้น ไม่มี เพราะเหตุนั้น ภิกษุผู้รู้ ละโลภะ โทสะ โมหะ เสียแล้วยังวิชชาให้เกิดขึ้น ก็พึงละทุคติทั้งปวงได้”

ขอเชิญคลิกอ่านตอนต่อไป ...

กรรมคำตอบของชีวิต

อ่านหนังสือ กรรม...คำตอบของชีวิต คลิก --> ที่นี่

ขออนุโมทนาครับ

ยินดีในกุศลจิตของทุกท่านค่ะ