พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย อิติวุตตก เล่ม ๑ ภาค ๔ - หน้าที่ 468

นักปราชญ์ไม่พึงเป็นผู้มีคนชั่วเป็นเพื่อนเลย เพราะความกลัว แต่การเข้าไปติดเปื้อนคนใด ห่อปลาเน่าไว้ด้วยใบหญ้าคา แม้หญ้าคาของคนนั้นย่อมมีกลิ่นเหม็นฟุ้งไป การเข้าไปซ่องเสพคนพาล ย่อมเป็นเหมือนอย่างนั้น

พาลย่อมพาไปในสิ่งผิด ต้องมีปัญญาจึงรู้ว่าใครเป็นพาลและบัณฑิต

ขออนุโมทนา

คบคนพาลนำไปสู่อบายภูิมิ คบบัณฑิตนำไปสู่พระนิพพาน

ขออนุโมทนา

และถ้าหากแวดล้อมกายท่าน มีแต่คนพาลที่เห็นผิดมากมาย ก็ขอจงอาจหาญและร่าเริงที่จะอยู่กับความเห็นถูกและเดินไปบนเส้นทางที่ถูกต่อไป ผู้ที่ไม่มีปัญญา แม้จะคลุกคลีอยู่กับคนมากหน้า ก็ยังทุกข์ใจได้จากความหว้าเหว่ เพราะต้องการความสนใจจากผู้อื่น ต่างกับผู้ที่มีปัญญา แม้จะอยู่เพียงลำพังโดยไม่มีใครสนใจ ก็ยังรักษาจิตตัวเองไว้ (จากกิเลส) ได้ครับ

อนุโมทนาทุกท่าน

โดยเฉพาะความเห็นที่ 3 ค่ะ

สาธุ

ยินดีในกุศลจิตค่ะ