จากพุทธคยาสู่พาราณสี

วันนี้แบ่งคณะบัส 3 4 และ 5 เป็น 2 กลุ่มตามอัธยาศัยว่า จะไปสนทนาธรรมที่โรงแรม อินพีเรียลหรือไปเยี่ยมชมบ้านนางสุชาดา ผู้ถวายข้าวมธุปายาสในวันตรัสรู้ คงเดากันผิดว่า เราจะทำหน้าที่ผู้สื่อข่าวไปรายงานข่าวที่บ้านนางสุชาดาเหมือนอย่างเคย เพราะวันนี้ไปฟังการ สนทนาธรรม แต่จับใจความไม่ได้ เพราะรู้สึกเป็นไข้ ร่างกายอ่อนล้าเกินไป เลยไม่ได้ฟังด้วยดี เพื่อให้เข้าใจสิ่งที่ได้ฟังเพิ่มขึ้น

ได้ข่าวจากคณะเยี่ยมชมบ้านนางสุชาดาว่า ทานบดี ผู้เป็นใหญ่ในการให้ ได้ชวนไกด์อินเดีย ไปโรงเรียนที่หมู่บ้าน และบริจาคเงิน $300 เพื่อบำรุงโรงเรียน ไกด์เอามือจับหัวใจตัวเองแล้ว โค้งให้ทานบดีหลายครั้ง คงนึกไม่ถึงว่า จะชวนเดินไปบริจาคเงิน โดยไม่มีใครร้องขอ ออกจากที่สนทนาธรรมตอน 11 โมงเพื่อกลับไปโรงแรม รับประทานอาหารกลางวันและเดิน ทางไปพาราณสีโดยรถยนต์ ก่อนไปได้ขอยาแก้กระเพาะปัสสาวะอักเสบ จากพยาบาลใจดี คุณสุกัญญา เพื่อนชอบ ได้รับประทานยาก่อนออกเดินทาง รู้สึกดีขึ้นมากและในที่สุดก็หายขาด ขออนุโมทนาและขอบพระคุณอย่างยิ่งค่ะ ความจริงเอายาไปด้วยเหมือนกัน แต่อาจจะไม่ถูก โรคกัน กินแล้วยังรู้สึกว่าไม่หาย

มาส่งคณะที่เดินทางโดยเครื่องบินที่โรงแรมอิมพีเรียล หลายคนจัดแจงเข้าห้องน้ำอีกครั้งให้ เรียบร้อย ระยะทางไม่ไกลมาก แต่อาจใช้เวลานานกว่า 6 ชั่วโมงตามกำหนดการ เพราะการ จราจรอินเดียเอาแน่ไม่ได้ คณะจัดดอกไม้ที่เดินทางไปพาราณสีก่อนแต่เช้าไลน์มาบอกว่า รถ ติดมาก เมื่อ 2 ปีก่อน ถนนเพิ่งสร้างเสร็จ รถวิ่งได้เร็ว แต่ปีนี้ถนนก็ดี แต่มีรถมากมายแล่นไป ทางเดียวกัน อีกฝั่งหนึ่งไม่ค่อยมีรถ

เมื่อรถเริ่มออกเดินทางก็สวดมนต์นอบน้อมพระรัตนตรัย และวิทยากรประจำรถก็เริ่ม บรรยายตั้งแต่พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสรู้ และทรงดำเนินไปโปรดปัญจวัคคีย์ที่ป่า อิสิปตนมฤคทายวัน เมืองพาราณสี ที่เราจะไปในวันนี้ จนหมดเวลาออกอกากาศ ตามที่ ตกลงกันไว้ และรถก็มาจอดที่พักรถที่เดิมบริการเครื่องดื่มและห้องน้ำสะอาด เมื่อ 2 ปีก่อน เพิ่งสร้างเสร็จใหม่ ดูสะอาด โอ่โถง แต่ปีนี้ทรุดโทรม เหมือนใกล้เลิกกิจการ คงเพราะคน อินเดียไม่นิยมมาจอดพักรถเพื่อดื่มชาและเข้าห้องน้ำ มีแต่ผู้แสวงบุญชาวพุทธ ที่มาปีละ ไม่กี่เดือน ผิดคาดมากๆ แต่ที่ไม่ผิดคาดคือ มีเด็กขอทานมารอข้างรถมากมาย บางคน ให้ปากกา ขนม โดยให้ไกด์อินเดียเป็นคนให้ ไกด์เล่าว่า เด็กพอได้ปากกาก็โยนทิ้ง เพราะ ไม่มีประโยชน์สำหรับเขา เขาอยากได้เงิน คนเหล่านี้คงสะสมอัธยาศัยไม่รู้จักพอ ในสิ่งที่มี ที่ได้ จึงต้องยากจนอดยาก เพราะความไม่พอและเพราะความไม่มีด้วยเป็นผลของอกุศล นึกถึงคำบรรยายของท่านอาจารย์ตอนหนึ่งว่า อยากเป็นคนอย่างไร ก็สะสมอัธยาศัย อย่างนั้นไว้ตั้งแต่เดี๋ยวนี้ ซึ่งจะสะสมได้ก็เพราะเข้าใจว่า อะไรเป็นกุศล อะไรเป็นอกุศล กุศลเป็นสิ่งที่ควรเจริญ และอกุศลเป็นสิ่งที่ควรละ และเมื่อฟังธรรมเข้าใจเพิ่มขึ้น ก็จะรู้ว่า ทั้งกุศลและอกุศลต่างก็เป็นธรรมะที่เกิดขึ้น เพราะเหตุปัจจัย แล้วก็ดับไป ไม่กลับมาอีกเลย ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา ไม่ใช่สัตว์ บุคคล ตัวตนใดๆ ทั้งสิ้น จึงไม่ควรติดข้องทั้งกุศล และ อกุศล

เห็นรถวิ่งเต็มถนน มีคันหนึ่งดูแปลกๆ คล้ายๆ รถจี๊ปที่มีแคร่บนหลังคารถ คลุมด้วยผ้าสีสวยปลิว ไสวด้วยแรงลม ปักธงสีแดง 3 มุม และปักธูปมุมขวาหน้ารถ มีผู้ชายหลายคนแต่งตัวคล้ายๆ กัน นั่งอยู่ในรถ ไกด์เห็นพวกเรามองอย่างสนใจ ก็เข้ามาบอกว่า เป็นรถขนศพที่จะไปเผาที่แม่น้ำ คงคา เมืองพาราณสี รถคันนี้วิ่งนำหน้าบ้าง วิ่งข้างๆ บ้าง ไม่ห่างไปไกลเลย พอรู้ว่าเป็นรถขน ศพ ไม่เกิดมรณานุสติระลึกได้ว่า เราก็จะต้องตายอย่างนั้นเหมือนกัน แต่ไม่อยากให้วิ่งนำหน้า รถเรา และเมื่อวิ่งขนานกันไป ก็กลัวว่า ผ้าที่คลุมศพนั้นจะเปิดขึ้นทำให้เห็นศพ รู้แต่ว่า กุศลจิต ไม่เกิดเป็นอสุภกรรมฐานหรือมรณานุสติแต่อย่างใด มีแต่อกุศล คือโทสะ หวาดผวา กลัวจะได้ เห็นสิ่งที่ไม่น่าดู

พอรถติดมากๆ รถบัสของเราก็เปลี่ยนไปวิ่งอีกฝั่งของถนนที่เป็นทางสวนกัน บีบแตรไล่รถที่วิ่ง มาถูกทางให้หลบไป จนกระทั่งใกล้ด่านมีที่กั้นสูงไม่ให้รถใหญ่วิ่งผ่าน รถบัสก็ถอยหลังมาตั้ง หลักหาทางวิ่งข้ามเกาะกลางถนนที่สูงพอสมควรกลับไปวิ่งในเลนของตน พวกเราต้อง ออกแรงช่วยกันทำตัวเบาให้รถวิ่งข้ามเกาะไปได้ เมื่อผ่านไปได้ก็ส่งเสียงเชียร์กันทั้งรถ เฮ้อ สนุกหรือหวาดเสียวก็ไม่รู้ได้ แต่ปลอดภัยรอดชีวิตมาได้ก็ดีแล้ว

เข้าเมืองพาราณสีตอนค่ำ มีรถบรรทุกจอดริมถนนมากมาย นี่เป็นสาเหตุของรถติด ผู้คนก็ เกลื่อนกล่น เข้าเมืองแล้วกว่าจะถึงโรงแรมรามาดาที่พักก็เกือบสองทุ่ม ทราบว่า คณะที่เดิน ทางโดยเครื่องบินยังมาไม่ถึง เพราะเครื่องดีเลย์ 4 ชั่วโมง ภายหลังผู้เดินทางโดยเครื่องบิน เล่าว่า โชคดีที่เครื่องดีเลย์ เพราะได้สนทนาธรรมกับท่านอาจารย์อย่างใกล้ชิด และมีหญิงชาว ธิเบตมาสนทนาธรรมกับท่านอาจารย์ด้วย ผู้มีปัญญาอย่างท่านอาจารย์อยู่ที่ไหน สถานการณ์ ใดก็ทำประโยชน์ได้ตลอดเวลา และอย่างที่ท่านพูดเสมอๆ ว่า ขณะที่มีค่าที่สุดในสังสารวัฏฏ์ คือ ขณะที่เข้าใจพระธรรมแม้เพียงเล็กน้อย แต่ก็สะสมอยู่ในจิต เป็นสังขารขันธ์ปรุงแต่งให้เข้าใจ มากขึ้นในกาลต่อไป

กราบขอบพระคุณท่านอาจารย์ทุกครั้งที่ฟังธรรมเข้าใจขึ้นค่ะ ถ้าไม่มีท่านอาจารย์เป็น กัลยาณมิตรก็คงไม่มีผู้ใดนำคำสอนของพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้ามาแสดงให้ได้ฟังบ่อยๆ เนืองๆ อย่างนี้อีกแล้ว

... อ่านตอนต่อไป ...

(เกือบ) ถอดใจ ... ที่อินเดีย 13

... อ่านย้อนหลัง ...

(เกือบ) ถอดใจ ... ที่อินเดีย 11

(เกือบ) ถอดใจ ... ที่อินเดีย 10

(เกือบ) ถอดใจ ... ที่อินเดีย 9

(เกือบ) ถอดใจ ... ที่อินเดีย 8

(เกือบ) ถอดใจ ... ที่อินเดีย 7

(เกือบ) ถอดใจ ... ที่อินเดีย 6

(เกือบ) ถอดใจ ... ที่อินเดีย 5

(เกือบ) ถอดใจ ... ที่อินเดีย 4

(เกือบ) ถอดใจ ... ที่อินเดีย 3

(เกือบ) ถอดใจ ... ที่อินเดีย 2

(เกือบ) ถอดใจ ... ที่อินเดีย 1

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาค่ะ

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาค่ะ

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาครับ

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาค่ะ

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาครับ

อนุโมทนาในกุศลจิตของทุกท่านค่ะ

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองคนั้น
กราบเท้าบูชาคุณท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ด้วยความเคารพยิ่ง
ขอกราบอนุโมทนาในกุศลจิตของทุกท่านด้วยคะ

ขอบพระคุณและขออนุโมทนาบุญกับทุกๆ ท่านค่ะ

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาค่ะ

สนุกและซาบซึ้งจริงๆ ค่ะพี่แดง ขอบพระคุณและขออนุโมทนาค่ะ

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาค่ะ

ขอบพระคุณและขออนุโมทนาครับ

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาค่ะ

"ขณะที่มีค่าที่สุดในสังสารวัฏฏ์ คือขณะที่เข้าใจพระธรรมแม้เพียงเล็กน้อย

แต่ก็สะสมอยู่ในจิต เป็นสังขารขันธ์ปรุงแต่งให้เข้าใจมากขึ้นในกาลต่อไป"

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาครับ