[เล่มที่ 66] พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย มหานิทเทส เล่ม ๕ ภาค ๒ - หน้าที่ 355

ว่าด้วยมุสาวาทมีด้วยอาการ ๓ อย่าง ฯลฯ

[๗๗๒] คำว่า พึงเว้นจากความพูดเท็จ ความว่า มุสาวาท เรียกว่า ความพูดเท็จ บุคคลบางคนในโลกนี้ อยู่ในสภาก็ดี อยู่ในที่ประชุมชนก็ดี ฯลฯ เป็นผู้กล่าวคำเท็จทั้งที่รู้สึกตัว เพราะเหตุเห็นแก่อามิสเล็กน้อยบ้าง นี้เรียกว่าความพูดเท็จ.

อีกอย่างหนึ่ง มุสาวาทย่อมมีด้วยอาการ ๓ อย่าง คือ

ในเบื้องต้นบุคคลนั้นก็มีความรู้ว่า เราจักพูดเท็จ ๑

เมื่อกำลังพูดอยู่ก็รู้ว่า เรากำลังพูดเท็จ ๑

เมื่อพูดแล้วก็รู้ว่า เราพูดเท็จแล้ว ๑

มุสาวาทย่อมมีด้วยอาการ ๓ อย่างนี้.

อนึ่ง มุสาวาทย่อมมีด้วยอาการ ๔ ด้วยอาการ ๕ ด้วยอาการ ๖ ด้วยอาการ ๗ ด้วยอาการ ๘ คือ

ในเบื้องต้น บุคคลนั้นก็มีความรู้ว่าเราจักพูดเท็จ ๑

เมื่อกำลังพูดอยู่ก็รู้ว่า เรากำลังพูดเท็จ ๑

เมื่อพูดแล้วก็รู้ว่า เราพูดเท็จแล้ว ๑

ปกปิดทิฏฐิ ๑

ปกปิดความควร ๑

ปกปิดความชอบใจ ๑

ปกปิดสัญญา ๑

ปกปิดความจริง ๑

มุสาวาทย่อมมีด้วยอาการ ๘ อย่างนี้.

สาธุ สาธุ สาธุ อนุโมทามิ

ขออนุโมทนา