พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ชาดก เล่ม ๓ ภาค ๔ - หน้าที่ 490

ข้อความบางตอนจาก มตโรทนชาดก

ว่าด้วยร้องไห้ถึงคนตาย

[๕๖๖] ท่านทั้งหลายย่อมร้องไห้ถึงแต่คนที่

ตายแล้วๆ ทำไมจึงไม่ร้องไห้ถึงคนที่จักตาย

บ้างเล่า สัตว์ทุกจำพวกผู้ดำรงสรีระไว้ ย่อม

ละทิ้งชีวิตไปโดยลำดับ.

[๕๖๗] เทวดา มนุษย์ สัตว์จตุบาท หมู่ปักษี

ชาติ และพวกงู ไม่มีอิสระในสรีระร่างกายนี้

ถึงจะอภิรมย์อยู่ในร่างกายนั้น ก็ต้อง

ละทิ้งชีวิตไปทั้งนั้น

[๕๖๘] สุขและทุกข์ที่เพ่งเล็งกันอยู่ในหมู่มนุษย์

เป็นของแปรผัน ไม่มั่นคงอยู่อย่างนี้ ความ

คร่ำครวญ ความร่ำไห้ ไม่เป็นประโยชน์เลย

เพราะเหตุไร กองโศกจึงท่วมทับท่านได้.