พระวินัยปิฎก มหาวิภังค์ ปฐมภาค-ทุติยภาค เล่ม ๑ ภาค ๓ - หน้าที่ 940

พระบัญญัติ

๓๗.๘. อนึ่ง ภิกษุใด รับก็ดี ให้รับก็ดีซึ่งทอง เงินหรือ ยินดีทอง เงิน อันเขาเก็บไว้ให้ เป็นนิสสัคคิยปาจิตตีย์

บทว่า รับ คือ รับเอง เป็นนิสสัคคีย์

บทว่า ให้รับ คือให้คนอื่นรับแทน เป็นนิสสัคคีย์

บทว่า หรือยินดีทองเงินอันเขาเก็บไว้ให้

ความว่า หรือยินดีทองเงินที่เขาเก็บไว้ให้ด้วยบอกว่า ของนี้จงเป็นของพระคุณเจ้า ดังนี้เป็นต้น เป็นนิสสัคคีย์ ทอง เงิน ที่เป็นนิสสัคคีย์ ต้องเสียสละในท่ามกลางสงฆ์ บรรดานิสสัคคียวัตถุและทุกกฏวัตถุนั้น ภิกษุจะรับนิสสัคคียวัตถุเพื่อประโยชน์ตนเองหรือเพื่อประโยชน์แก่สงฆ์ คณะบุคคลและเจดีย์เป็นต้น ย่อมไม่ควร เป็นนิสสัคคียปาจิตตีย์ แก่ภิกษุผู้รับเพื่อประโยชน์แก่ตนเอง เป็นทุกกฏแก่ภิกษุผู้รับเพื่อประโยชน์แก่สิ่งที่เหลือ เป็นทุกกฏอย่างเดียว แก่ภิกษุผู้รับทุกกฏวัตถุ เพื่อประโยชน์ทุกอย่าง ไม่เป็นอาบัติในกัปปิยวัตถุ