[เล่มที่ 72] พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย อปทาน เล่ม ๙ ภาค ๑ - หน้าที่ 137

ตรณิยเถราปทานที่ ๘ (๔๘๘)

ว่าด้วยผลแห่งการทอดตนเป็นสะพาน

[๗๘] ก็พระผู้มีพระภาคเจ้าพระนามว่า อัตถทัสสี ผู้เป็นสยัมภู เป็นนายกของโลก พระตถาคต ได้เสด็จไปที่ฝั่งแม่น้ำวินตา เราเป็นเต่าเที่ยวไปในน้ำ ออกไปจากน้ำ แล้ว ประสงค์จะเชิญพระพุทธเจ้า เสด็จข้าม ฟาก จึงเข้าไปเฝ้าพระองค์ ผู้นายกของโลก (กราบทูลว่า) ขอเชิญพระพุทธเจ้าผู้เป็น มหามุนีพระนามว่าอัตถทัสสี เสด็จขึ้นหลัง ข้าพระองค์เถิด ข้าพระองค์จะให้พระองค์เสด็จ ข้ามฟาก ขอพระองค์โปรดทรงทำที่สุดแห่ง ทุกข์แก่ข้าพระองค์เถิด พระพุทธเจ้า ผู้มีพระยศใหญ่ พระนามว่า อัตถทัสสี ทรงทราบถึงความดำริของเรา จึงได้ เสด็จขึ้นหลังเรา แล้วประทับยืนอยู่ ความสุขของเรา ในเวลาที่นึกถึงตนได้ และในเวลาถึงความเป็นผู้รู้เดียงสา หาเหมือน ความสุขของเราเมื่อพื้นพระบาทสัมผัสไม่ สัมพุทธเจ้าพระนามว่าอัตถทัสสี ผู้มี พระยศใหญ่เสด็จขึ้นประทับยืนที่ฝั่งแม่น้ำแล้ว ได้ตรัสพระคาถาเหล่านี้ว่า เราข้ามกระแสคงคา ชั่วเวลาประมาณ เท่าจิตเป็นไปก็พระยาเต่าผู้มีบุญนี้ ส่งเราข้าม ฟาก ด้วยการส่งพระพุทธเจ้าข้ามฟากนี้และ ด้วยความเป็นผู้มีจิตเมตตาเขาจักรื่นรมย์อยู่ใน เทวโลกตลอด ๑,๘๐๐ กัป จากเทวโลกมามนุษยโลกนี้ เป็นผู้อัน กุศลมูลตักเตือนแล้ว นั่ง ณ อาสนะเดียว จัก ข้ามพ้นกระแส คือ ความสงสัยได้

ขออุทิศกุศลให้สรรพสัตว์

สาธุ

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น