พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สคาถวรรค เล่ม ๑ ภาค ๒ - หน้าที่ 21 ๗. สุปปติสูตร

ว่าด้วยสำเร็จสีหไสยาสน์ [๔๓๔] ข้าพเจ้าได้สดับมาแล้วอย่างนี้ :-สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับ อยู่ ณ พระวิหารเวฬุวัน อันเป็นสถานที่พระราช

ทานเหยื่อแก่กระแต กรุงราชคฤห์.ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าเสด็จจงกรมอยู่กลางแจ้ง

เกือบตลอดราตรีในเวลาใกล้รุ่ง ทรงล้างพระบาทแล้วเสด็จ เข้าพระวิหารทรงสำเร็จ

สีหไสยาสน์โดยพระปรัศว์เบื้องขวา ทรงเหลี่อมพระบาทด้วยพระบาท ทรงมีพระสติ-

สัมปชัญญะ ทรงทำความหมายในอันจะเสด็จลุกขึ้นไว้ในพระทัย. [๔๓๕] ครั้งนั้น มารผู้มีบาปได้เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้า แล้วได้กราบทูลพระ

ผู้มีพระภาคเจ้าด้วยพระคาถาว่าท่านหลับหรือ ท่านหลับเสียทำไมนะ ท่านหลับเป็น

ตายเทียวหรือนี่ ท่านหลับโดยสำคัญว่า เรือนว่างเปล่ากระนั้นหรือ เมื่อตะวันโด่งแล้ว

ท่านยังจะหลับอยู่หรือนี่. [๔๓๖] ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบว่า นี่มารผู้มีบาปจึงได้ตรัสกะมารผู้มี

บาปด้วยพระคาถาว่าพระพุทธเจ้าซึ่งไม่มีตัณหาดุจข่าย อันซ่านไปในอารมณ์ต่างๆ

สำหรับจะนำ ไปสู่ภพไหนๆ ย่อมบรรทมหลับ เพราะความสิ้นไปแห่งอุปธิทั้งปวง กงการ

อะไร ของท่านในเรื่องนี้เล่ามารเอ๋ย. ครั้งนั้น มารผู้มีบาป เป็นทุกข์ เสียใจว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงรู้จักเรา พระสุคต

ทรงรู้จักเรา ดังนี้ จึงได้อันตรธานไปในที่นั้นเอง.