ที่จริงนั้น การตาย ก็ตายอยู่ทุกขณะจิตอยู่แล้ว เป็นแต่เพียงว่าเราไม่เข้าใจธรรมะ ตามความเป็นจริง ซึ่งเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็ดับไปเท่านั้นเอง การเจริญอบรมปัญญานั้น ย่อมเป็นไปอย่างช้าๆ ไม่ต้องรีบร้อน ค่อยเป็น ค่อยไป ของจริงต้องช้า เพราะว่า เราสะสมความไม่รู้มามากในสังสารวัฏฏ์ จึงจำเป็นที่จะต้องสะสมความรู้ ความเข้าใจเพิ่มขึ้นทีละเล็กที่ละน้อย สนใจที่จะฟัง สนใจที่จะเข้าใจธรรมะ

ความต่างจากสมมติมรณะ คือ ขณิกมรณะ ไม่เกิดความพลัดพรากจาก บุตร ภรรยาหรือสามี ญาติ มิตร และที่สำคัญคือ ไม่พลัดพรากจากความเป็นเราในชาตินี้ที่ยึดมั่นเหนียวแน่น จึงไม่เกิดความกลัว แม้จะทราบจากการศึกษาแล้วว่า "การตาย ก็ตายอยู่ทุกขณะจิต อยู่แล้ว"

ขออนุโมทนาครับ