[เล่มที่ 2] พระวินัยปิฎก มหาวิภังค์ ปฐมภาค เล่ม ๑ ภาค ๒ หน้าที่ ๒๒๒
บทว่า ติรจฺฉานคตปริคฺคเห ได้แก่ไม่เป็นอาบัติ เพราะทรัพย์แม้พวกสัตว์ดิรัจฉานหวงแหน จริงอยู่ แม้พวกพญานาค หรือสุบรรณมาณพแปลงรูปเป็นมนุษย์ ออกร้านตลาดอยู่ และมีภิกษุบางรูป มาถือเอาสิ่งของๆ พญานาคหรือของสุบรรณมาณพนั้น จากร้านตลาดนั้นไป

โดยนัยก่อนนั่นเอง การถือเอานั้น ย่อมควร ราชสีห์หรือเสือโคร่งฆ่าสัตว์มีเนื้อและกระบือเป็นต้นแล้ว แต่ยังไม่เคี้ยวกิน ถูกความหิวเบียดเบียน ไม่พึงห้ามในตอนต้นทีเดียว เพราะว่ามันจะพึงทำแม้ความฉิบหายให้ แต่ถ้าเมื่อราชสีห์ เป็นต้น เคี้ยวกินเนื้อเป็นอาทิ ไปหน่อยหนึ่งแล้ว สามารถห้ามได้ จะห้ามแล้วถือเอาก็ควร แม้จำพวกนกมีเหยี่ยว เป็นต้น คาบเอาเหยื่อบินไปอยู่ จะไล่ให้มันทิ้งเหยื่อให้ตกไป แล้วถือเอาก็ควร