ผมได้ไปอ่านเจอใน พระวินัยปิฏก มหาวิภังค์ เล่ม 1 ภาค 1 หน้า 425 ที่ว่าภิกษุไม่ประสงค์จะประกาศแต่เปล่งเสียงให้ได้ยิน ขอแบบอย่างหน่อยครับ และ เหตุการณ์ ที่ ผมบอกว่าลาสิกขาแล้วเป็นคฤหัสถ์ กับ เพื่อน แต่ไม่ได้ประสงค์จะลาสิกขาเพราะในขณะนั้นมีการสนทนาเรื่องอื่นอยู่ แบบนี้ใช่ไหมครับ ขออนุโมทนา

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

กราบนมัสการพระคุณเจ้าที่เคารพครับ

จากข้อความที่พระคุณเจ้ายกมานั้น คือ

พระวินัยปิฎก มหาวิภังค์ ปฐมภาค เล่ม ๑ ภาค ๑ - หน้าที่ ๔๒๕ ภิกษุไม่ประสงค์จะประกาศ แต่เปล่งเสียงให้ได้ยิน สิกขา ย่อมไม่เป็นอันบอกคืน

ในอรรถกถาได้อธิบายไว้ว่า

พระวินัยปิฎก มหาวิภังค์ ปฐมภาค เล่ม ๑ ภาค ๑ - หน้าที่ ๘๑๐ สองบทว่า อสฺสาเวตุกาโม สาเวติ ความว่า ภิกษุบอก สอบถามเล่าเรียน ทำการสาธยาย พรรณนาบาลีแห่งสิกขาบทนี้ ภิกษุนี้ เรียกว่าผู้ไม่ประสงค์จะประกาศ แต่ประกาศให้ได้ยิน.

จึงพิจารณาได้ว่า ไม่ใชการลาสิกขาบท แต่เป็นการเล่าเรียนสิกขาบทที่กำลังกล่าวถึงการลาสิกขาซึ่งต้องมีการอ่าน การทบทวน แม้จะมีการเปล่งเสียงอย่างนั้นๆ ตามสิกขาบทอันว่าด้วยการลาสิกขา แต่ก็ไม่ได้มีเจตนาที่จะลาสิกขา ครับ

...ขออนุโมทนาในกุศลจิตของทุกๆ ท่านครับ...

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาครับ

แล้วที่ผมยกตัวอย่างก็ถือว่า ยังไม่ลาสิกขาใช่ไหมครับ

ขออนุโมทนาครับ

ถ้ายังไม่มีความตั้งใจที่จะลาสิกขา ก็ยังเป็นพระภิกษุอยู่ ค่ะ