* ที่คิดว่าเป็นคน ซึ่งเป็นเพื่อนที่ดี หรือเพื่อนที่ไม่ดี แท้จริงแล้ว ก็คือธรรม ที่ไม่ใช่คน ไม่ใช่ใครเลย

* เพื่อนสนิท ก็คือเพื่อนที่คุ้นเคยกัน มักไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอๆ

* เพื่อนสนิทที่ดีต่อกัน คือมีความปรารถนาดีต่อกัน แท้จริงก็คือสภาพจิตที่เป็นกุศล เป็นสภาพที่ดีงาม เอื้อประโยชน์ ไม่ทำให้เกิดโทษใดๆ เลย

* เพื่อนสนิทที่ไม่ดี คือเป็นเพื่อนที่ล่อหลอกให้เกิดความติดข้องพอใจ แต่ไม่ได้ทำให้เกิดประโยชน์อะไรเลย กลับนำมาแต่สิ่งที่ไม่ดี

* ขณะที่จิตเกิดขึ้น ต้องมีสภาพที่เกิดกับจิต คือเจตสิก

* เจตสิกที่จะมักเกิดเป็นไปพร้อมกับจิตอยู่เสมอ ก็คือโลภะ ซึ่งเป็นสภาพที่ติดข้อง พอใจ แต่นำมาซึ่งทุกข์โทษต่างๆ ต่อไป ดังนั้น โลภะจึงเป็นเพื่อนสนิท (ของจิต) ที่ไม่ดี

* แต่ถ้าสะสมอัธยาศัยในทางกุศลมา ในขณะที่กุศลจิตเกิด ก็มีศรัทธาเจตสิก เกิดขึ้นเป็นไปพร้อมกับจิตเสมอ ซึ่งศรัทธาเป็นสภาพที่ผ่องใส ปรุงแต่งให้จิตที่เกิดขึ้นเป็นไปด้วยกันนั้น ผ่องใสดีงาม ปราศจากอกุศล ศรัทธาจึงเป็นเพื่อนสนิท (ของจิต) ที่นำไปในคุณความดี

* ปัญญาเจตสิก คือความเข้าใจถูกในสิ่งที่มีจริงตามความเป็นจริง ดังนั้นเมื่อปัญญาเกิดกับจิตขณะใด จิตขณะนั้นต้องมีศรัทธาและสภาพเจตสิกที่ดีงามต่างๆ เกิดพร้อมเป็นไปกับจิตขณะนั้นด้วย

* ดังนั้นปัญญา จึงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของจิต และนำมาซึ่งเพื่อนที่ดีต่างๆ ของจิต เช่น ศรัทธา

โดย อ.อรรณพ หอมจันทร์

อ่านหัวข้ออื่นๆ คลิกที่นี่ ... คติธรรม

ขออนุโมทนาครับ

กราบอนุโมทนาค่ะ

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาค่ะ

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาค่ะ