พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สคาถวรรค เล่ม ๑ ภาค ๒ - หน้าที่ 316

สัตบุรุษทั้งหลาย ได้กล่าววาจา

สุภาษิตว่าเป็นที่หนึ่ง บุคคลพึงกล่าววาจา

ที่เป็นธรรมไม่พึงกล่าววาจาที่ไม่เป็นธรรม

เป็นที่สองบุคคลพึงกล่าววาจาอันเป็นที่รัก

ไม่พึงกล่าววาจาอันไม่เป็นที่รัก เป็นที่สาม

บุคคลพึงกล่าววาจาจริง ไม่พึงกล่าววาจา

เท็จ เป็นที่สี่ ดังนี้.

ครั้งนั้นแล ท่านพระวังคีสะได้ทูลสรรเสริญพระผู้มีพระ-

ภาคเจ้าด้วยคาถาทั้งหลายอันสมควร ณ ที่เฉพาะพระพักตร์ว่า

บุคคลพึงกล่าวแต่วาจาที่ไม่เป็นเหตุ

ยังตนให้เดือดร้อน และไม่เป็นเหตุเบียด-

เบียนผู้อื่น วาจานั้นแลเป็นสุภาษิต บุคคล

พึงกล่าวแต่วาจาอันเป็นที่รัก ที่ชนทั้งหลาย

ชื่นชมแล้ว ไม่ถือเอาคำที่ชั่วช้าทั้งหลาย

กล่าวแต่วาจาอันเป็นที่รักแก่ชนเหล่าอื่น

คำสัตย์แล เป็นวาจาไม่ตาย ธรรมนี้เป็น

ของมีมาแต่เก่าก่อน สัตบุรุษทั้งหลาย

เป็นผู้ตั้งมั่นแล้วในคำสัตย์ ที่เป็นอรรถ

และเป็นธรรม พระพุทธเจ้าตรัสพระวาจา

ใด ซึ่งเป็นวาจาเกษม เพื่อให้ถึงพระ-

นิพพาน เพื่อทำที่สุดแห่งทุกข์ พระวาจา

นั้นแลเป็นสูงสุดกว่าวาจาทั้งหลาย ดังนี้.

ขออนุโมทนา

ขออนุโมทนาครับ

ขออนุโมทนา ครับ

ขออนุโมทนา เจ้า

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย

คาถาธรรมบท เล่ม ๑ ภาค ๒ ตอน ๒ หน้าที่ ๔๑๕

หากวาจาแม้ตั้งพัน

ไม่ประกอบด้วยบทที่เป็นประโยชน์ไซร้

บทที่เป็นประโยชน์บทเดียว

ซึ่งบุคคลฟังแล้วสงบระงับได้ประเสริฐกว่า

ขออนุโมทนา