พระวินัยปิฎก มหาวรรค เล่ม ๔ ภาค ๑ - หน้า 284

สิกขาบทของสามเณร

[๑๒๐] ครั้งนั้น สามเณรทั้งหลายได้มีความดำริว่า สิกขาบทของพวกเรามีเท่าไรหนอแล และพวกเราจะต้องศึกษาในอะไร ภิกษุทั้งหลายกราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาคเจ้า.

พระผู้มีพระภาคเจ้ารับสั่งกะภิกษุทั้งหลายว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เราอนุญาตสิกขาบท ๑๐ แก่สามเณรทั้งหลาย และให้สามเณรทั้งหลายศึกษาในสิกขาบท ๑๐ นั้น คือ:-

๑. เว้นจากการทำสัตว์ที่มีชีวิตให้ตกล่วงไป.

๒. เว้นจากถือเอาพัสดุอันเจ้าของมิได้ให้.

๓. เว้นจากกรรมอันเป็นข้าศึกแก่พรหมจรรย์.

๔. เว้นจากการกล่าวเท็จ.

๕. เว้นจากการดื่มน้ำเมา คือ สุราและเมรัย อันเป็นที่ตั้งแห่งความประมาท.

๖. เว้นจากบริโภคอาหารในเวลาวิกาล.

๗. เว้นจากฟ้อนรำ ขับร้อง ประโคมดนตรี และดูการเล่นที่เป็นข้าศึก.

๘ เว้นจากการทัดทรงตกแต่งด้วยดอกไม้ของหอม และเครื่องลูบไล้อันเป็นฐานแห่งการแต่งตัว.

๙. เว้นจากที่นั่งและที่นอนอันสูงและใหญ่.

๑๐. เว้นจากการรับทองและเงิน.

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เราอนุญาตสิกขาบท ๑๐ นี้ แก่สามเณรทั้งหลาย และให้สามเณรทั้งหลายศึกษาในสิกขาบท ๑๐ นี้.

ขอเชิญรับฟัง

ศีล ๑๐ เป็นศีลหรือสิกขาของสามเณร