[เล่มที่ 14] พระสุตตันตปิฎก ทีฆนิกาย มหาวรรค เล่ม ๒ ภาค ๒ - หน้าที่ 282

.....ความจริง กายหรือชายหญิง หรือธรรมไรๆ อื่นที่พ้นจากกายอันเป็นที่รวมดังกล่าวแล้ว หาปรากฏในกายนั้นไม่ แต่สัตว์ทั้งหลาย ก็ยึดมันผิดๆ โดยประการนั้นๆ ในกายที่สักว่าเป็นที่รวมแห่งธรรมดังกล่าวแล้ว อยู่นั่นเอง เพราะฉะนั้น พระโบราณาจารย์ทั้งหลายจึงกล่าวว่า ยํ ปสฺสติ น ตํ ทิฏฺฐํ ยํ ทิฏฺฐํ ตํ น ปสฺสติ อปสฺสํ พชฺฌเต มูฬฺโห พชฺฌมาโน น มุจฺจติ บุคคลเห็นสิ่งใด สิ่งนั้น สิ่งนั้นชื่อว่า อันเขาเห็นแล้วก็หาไม่ สิ่งใดอันเขา เห็นแล้ว เขาชื่อว่าไม่เห็นซึ่งสิ่งนั้น เมื่อไม่เห็นย่อมหลงติด เมื่อติดก็ไม่หลุดพ้น ดังนี้.

เป็นธรรมแต่หลงยึดว่าเป็นสัตวื บุคคล ตัวตน ... นี่แหละ เห็นไม่ชื่อว่าเห็น

เพราะปัญญายังน้อย ... จึงไม่เห็น คงต้องอบรมอีกนาน ... จึงจะเห็น แต่ยังอุ่นใจ ที่ได้มีโอกาสฟังพระธรรม

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น