หทเย นิเธตพฺพยุตฺตกํ
(ข้อความที่ควรเก็บไว้ในหทัย)
[๗๓๖]

มีเวลาจำกัดที่จะอยู่ในโลกนี้

ทุกคนมีเวลาที่จะอยู่ในโลกนี้จำกัด ไม่ได้อยู่ตลอดไปแน่นอน จำกัดความมากน้อยยาวนานเท่าไหร่ ไม่มีใครรู้ได้ เพราะฉะนั้น เมื่อไม่รู้ก็ประมาทไม่ได้ ความเป็นบุคคลนี้จะเหลือเท่าไหร่ จะมีเท่าไหร่ แล้วความเป็นบุคคลนี้ทำอะไรบ้าง แล้วความรู้ที่เกิดจากการเป็นบุคคลนี้มีโอกาสจะรู้ได้ มีไหม มีเท่าไหร่ รู้ถูกหรือรู้ผิด มั่นคงแค่ไหน?เพราะฉะนั้น คำนึงถึงการที่จะไม่เป็นคนนี้อีกยาวนานถึงร้อยปี พันปี หมื่นปี แสนปี แต่ตามเวลาที่กำหนด แล้วแต่ เปลี่ยนไม่ได้ แลกไม่ได้ บอกไม่ได้ บังคับไม่ได้ สิ่งที่ได้ทำแล้วในชาตินี้ทุกวัน เป็นอะไร?

ทุกคนไปแน่ช้าหรือเร็ว เวลาที่ยังไม่ไปยังเหลืออยู่ ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ทำอะไรที่จะเป็นประโยชน์ หรือว่า ติดข้องไปสนุกสนานเพลิดเพลินไปแล้วก็หมดไร้สาระ ไม่มีอะไรที่เป็นสาระ ทับถมมากขึ้นทุกชาติ? เพราะฉะนั้น โอกาสที่จะได้รู้จักพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงตรัสรู้สิ่งที่มีทุกขณะตามความเป็นจริง แล้วยังสามารถที่จะแสดงความจริงนั้นให้คนอื่นได้ไตร่ตรองได้พิจารณาได้เข้าใจด้วย เว้นจากพระองค์ ใครสามารถจะทำให้ความเข้าใจสิ่งที่กำลังมีเดี๋ยวนี้เกิดขึ้นได้? เพราะฉะนั้น ก็คือว่า ทั้งชีวิตที่มีในความเป็นบุคคลนี้ เป็นบุคคลนี้ประเภทไหน?

กราบเท้าบูชาคุณ ท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ที่เคารพยิ่ง

อ่านหัวข้ออื่นๆ คลิกที่นี่ ... เก็บไว้ในหทัย

กราบอนุโมทนาค่ะ

คำของท่านอาจารย์สุจินต์ ไม่มีทิ้งเก็บไว้ในหทัย ทุกคำ ขออนุญาติแชร์นะคะ กราบอนุโมทนาอ.คำปั่น ที่แบ่งปันค่ะสาธุค่ะ

กราบอนุโมทนาครับ