สังเกตว่าในพระไตรปิฎกเวลาพราหมณ์หรือพระภิกษุเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้า จะมีการกระทำเช่นนี้ก่อนเสมอ แล้วจึงเริ่มสนทนาธรรม ถามว่า

๑. "การปราศรัยพอให้ระลึกถึงกัน" นั้นมีขอบเขตแค่ไหนคะ?

๒. มีกำหนดในพระวินัยด้วยหรือไม่คะ?

๓. ถือว่าเป็นวาจาสุจริต ไม่เพ้อเจ้อ ไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวจนเกินไป ควรนำไปประยุกต์ใช้กับชีวิตประจำวันปัจจุบันไหมคะ?

การปฏิสันถานถามสุขทุกข์ ถามมาจากไหนที่อยู่ เป็นต้น ด้วยเมตตาจิตชื่อว่าการปราศัยพอให้ระลึกถึงกัน

ในวินัยปิฎกวัตตขันธกะ มีพระบัญญัติเรื่องวัตรของผู้ภิกษุเจ้าถิ่นที่อยู่อาวาส (อาวาสิกวัตร) ไว้ดังนี้

เชิญคลิกอ่านได้ที่...

วัตรของผู้ภิกษุเจ้าถิ่นที่อยู่อาวาส (อาวาสิกวัตร)

ขออนุโมทนาครับ