จริยาวัตรของมหาโลมหังสบัณฑิต [มหาโลมหังสจริยา]
โดย pornpaon 4 ต.ค. 2552
หัวข้อหมายเลข 13836
[เล่มที่ 74] พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย จริยาปิฎก เล่ม ๙ ภาค ๓ - หน้าที่ 545
๑๕. มหาโลมหังสจริยา
ว่าด้วยจริยาวัตรของมหาโลมหังสบัณฑิต
[๓๕] เรานอนอยู่ในป่าช้า เอาซากศพอันมีแต่ กระดูกทำเป็นหมอนหนุน เด็กชาวบ้านพวก หนึ่ง พากันเข้าไปทำความหยาบช้าร้ายกาจนานัปการ อีกพวกหนึ่งร่าเริง อีกพวกหนึ่งสลดใจ พากันนำเอาของหอม ดอกไม้ อาหารและ เครื่องบรรณาการต่างๆ เป็นอันมากมาให้เรา พวกใดนำทุกข์มาให้เรา และพวกใดให้สุขแก่เรา เราเป็นผู้มีจิตเสมอแก่เขาทั้งหมด ไม่มีความเอ็นดู ไม่มีความโกรธ เราเป็นผู้วางเฉย ในสุขและทุกข์ ในยศแลความเสื่อมยศ เป็น ผู้มีใจเสมอในสิ่งทั้งปวง นี้เป็นอุเบกขาบารมี ของเรา ฉะนี้แล.
จบ มหาโลมหังสจริยาที่ ๑๕
ความคิดเห็น 1
โดย chatchai.k วันที่ 22 ก.ค. 2564
ขออนุโมทนาครับ
ความคิดเห็น 2
โดย Kalaya วันที่ 30 ก.ย. 2564
อนุโมทนาค่ะ