หทเย นิเธตพฺพยุตฺตกํ
(ข้อความที่ควรเก็บไว้ในหทัย)
[๒๘๙]

ภิกษุจะเป็นเหมือนอย่างคฤหัสถ์ไม่ได้

ต้องรู้ว่าภิกษุคือใคร ที่สำคัญที่สุด เพราะเหตุว่า ถ้าไม่มีการได้ฟังธรรม ไม่มีความเข้าใจอัธยาศัยของตนเองแล้วจะไปเป็นภิกษุ ก็แปลก ใช่ไหม ต้องรู้ว่าภิกษุคือผู้ที่เห็นภัยในสังสารวัฏฏ์และเป็นผู้ที่ประพฤติปฏิบัติเพื่อขัดเกลากิเลส ถ้าภิกษุไม่ปฏิบัติเพื่อขัดเกลากิเลสแล้วจะบวชทำไม? เพราะฉะนั้น เรื่องของการเป็นภิกษุไม่ใช่ว่าอยากจะบวชวันนี้ก็บวช แต่ต้องเป็นผู้ที่ไตร่ตรองจริงๆ ว่านี่เป็นเพศที่สูงมากยิ่งกว่าคฤหัสถ์ เพราะว่า เป็นเพศที่จะขัดเกลากิเลสโดยพระธรรมที่มีความเข้าใจขึ้นจากการที่สละเพศคฤหัสถ์สู่เพศบรรพชิต เพราะฉะนั้น ทุกข้อของพระวินัยเป็นไปเพื่อการขัดเกลาไม่ใช่เป็นอย่างอื่นเลย ตรงตามจุดประสงค์ของผู้ที่จะละเพศคฤหัสถ์สู่เพศบรรพชิตว่าเพื่อขัดเกลากิเลส เพราะฉะนั้น ก็เป็นเรื่องที่ละเอียดมาก เพราะฉะนั้น ใครก็ไม่สามารถที่จะรู้ความละเอียดของการกระทำทางกายทางวาจาได้

ด้วยเหตุนี้ ผู้ที่จะทรงบัญญัติสิกขาบทคือข้อประพฤติปฏิบัติของพระภิกษุที่จะต้องสิกขาคือจะต้องศึกษาให้เข้าใจจุดประสงค์แล้วก็จะเป็นประโยชน์กับตัวเอง เพราะเห็นโทษของการที่จะไม่ประพฤติตามพระธรรมวินัย เพราะฉะนั้น ก็เป็นเรื่องของความตรง (สัจจะ) ที่ผู้ที่เป็นภิกษุจะเป็นเหมือนอย่างคฤหัสถ์ไม่ได้ เพราะฉะนั้น แต่ละข้อของพระวินัยเป็นสิ่งซึ่งขัดเกลากิเลสทั้งหมด อย่างรับเงินรับทองรับทอง รับทำไม ถ้าไม่ยินดีจะรับไหม เพราะฉะนั้น พระธรรมส่องไปถึงใจทุกอย่างที่จะขัดเกลากิเลส และคนที่มีเงินมีทองจะทำอะไร เท่าไหร่ก็ไม่พอ เพราะรับมาเพื่อต้องการสิ่งที่ตนเองอยากจะได้แล้วก็ไปแสวงหา เพราะฉะนั้น สิ่งที่แสวงหาก็เริ่มจากการไม่ขัดเกลา ไม่สำนึกว่าตนเองเป็นผู้ที่จะขัดเกลากิเลสโดยการศึกษาพระธรรมให้เข้าใจจริงๆ เพราะพระธรรมลึกซึ้งและละเอียดมาก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังจะต้องเห็นความละเอียดของกิเลสเพิ่มขึ้นโดยการที่ศึกษาพระวินัย เพราะฉะนั้น เป็นภิกษุ ไม่ศึกษาพระธรรมได้ไหม แล้วก็ไม่ศึกษาพระวินัย ไม่ประพฤติตามที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงบัญญัติไว้ ได้ไหม?

กราบเท้าบูชาคุณ ท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ที่เคารพยิ่ง

อ่านหัวข้ออื่นๆ คลิกที่นี่ ... เก็บไว้ในหทัย

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาครับ