พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เถรีคาถา เล่ม ๒ ภาค ๔ - หน้าที่ 463

ในนครชื่อว่า เอรกัจฉะ ข้าพเจ้าเป็นช่างทอง

มีทรัพย์มาก มัวมาในวัยหนุ่ม ทำชู้กับภริยาผู้อื่น.

ข้าพเจ้าจุติจากโลกนั้นแล้ว ต้องไปหมกไหม้อยู่

ในนรกเป็นเวลานาน ครั้นออกจากนรกนั้นแล้ว ก็เข้า

ท้องนางวานร.

ข้าพเจ้าคลอดได้ ๗ วัน วานรใหญ่จ่าฝูงก็กัด

อวัยวะเพศผู้เสีย นี้เป็นผลกรรมของข้าพเจ้า ที่เป็นชู้

ภริยาผู้อื่น.

ข้าพเจ้าจุติจากกำเนิดวานรนั้นแล้ว ก็ไปเข้า

ท้องแม่แพะตาบอดและเป็นง่อย ในป่า แคว้นสินธพ.

ข้าพเจ้าอายุได้ ๑๒ ปี พาเด็กขี่หลังไปกระแทก

อวัยวะเพศ ป่วยเป็นโรคหนอนฟอน นี้เป็นผลกรรม

ที่ทำชู้ภริยาผู้อื่น.

ข้าพเจ้าจุติจากกำเนิดแพะแล้ว ก็เกิดในกำเนิด

แม่โคของพ่อค้าโค เป็นลูกโค ขนแดงดั่งน้ำครั่ง

อายุ ๑๒ เดือนก็ถูกตอน.

ข้าพเจ้าถูกใช้ให้ลากไถ และลากเกวียน ป่วย

เป็นโรคตาบอด นี่เป็นผลกรรมที่ทำชู้ภริยาผู้อื่น.

ข้าพเจ้าจุติจากกำเนิดโคแล้ว ก็ไปเกิดในเรือน

ทาสี ณ ท้องถนน ไม่ใช่หญิง ไม่ใช่ชาย นี่เป็นผล

กรรมที่ทำชู้ภริยาผู้อื่น.