เพราะเหตุใด ผู้ศึกษาพระธรรมบางคน บางครั้งเพียร (ขยัน) บางครั้งพัก (เกียจคร้าน)

ขออนุโมทนาค่ะ

ศรัทธาของปุถุชน ไม่แน่นอน ไม่มั่นคง และถ้าขณะใดไม่เป็นไปในกุศลคือ ทาน ศีล ภาวนา จิตในขณะนั้นก็เป็นอกุศลค่ะ ขอยกตัวอย่างจากพระไตรปิฏกค่ะ

เชิญคลิกอ่าน....

เพียรหรือพักด้วยอำนาจอภิสังขาร [โอฆตรณสูตรที่ ๑]

เพื่อความไม่ประมาท จากการศึกษาเมื่อเข้าใจแล้วว่า ไม่พักคือ การไม่ควรพักในกุศลธรรม และไม่เพียรในอกุศลธรรม แต่ทั้งกุสลและอกุศลก็เป็นอนัตตา เมื่อกุศลหรืออกุศลเกิด ก็อาจจะระลึกลักษณะของกุศลหรืออกุศลว่า เป็นสภาพธรรม (ธาตุ) ชนิดหนึ่งเท่านั้นเกิดขึ้นเพราะเหตปัจจัยแล้วก็ดับไป

ขณะที่ไม่พัก ไม่เพียร คือขณะที่เจริญอริยมรรคอันเป็นทางสายกลาง นั่นคือ ขณะที่สติปัฏฐานเกิด ระลึกรู้ลักษณะของสิ่งที่กำลังปรากฎตามปกติตามความเป็นจริง การที่ผู้ศึกษาพระธรรมหลงลืมสติ (เป็นส่วนใหญ่) เป็นเรื่องธรรมดา ตามเหตุตามปัจจัย ตามการสะสม บังคับบัญชาไม่ได้เลยผู้ที่เห็นประโยชน์ของสติปัฏฐาน ควรเจริญเหตุที่จะช่วยให้สติปัฏฐานเกิด

ขอเชิญคลิกอ่าน...

อาหารของสติปัฏฐาน

สมจริง อย่างที่กล่าวไว้ในเรื่อง "อาหารของสติปัฏฐาน"

ขออนุโมทนา

ขออนุโมทนาครับ

ขออนุโมทนาค่ะ