ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย

บุญ คือ สภาพจิตที่ดีงามและเป็นสภาพธรรมที่ขัดเกลาสันดานของตนเมื่อเกิดขึ้นครับ

เชิญคลิกอ่านความเห็นดีๆ เพิ่มเติมได้ที่นี่ครับ ไม่ควรดูหมิ่นบุญว่า บุญมีประมาณน้อยจักไม่มาถึง โอกาสใดสามารถจะเจริญกุศลได้ ก็ควรที่จะเจริญ ไม่มีสิ่งใดติดตัวไปได้นอกจากบุญ บาป การเจริญกุศลทั้งหลาย เป็นไปเพื่อการขัดเกลากิเลส ไม่ควรประมาท ควรเจริญกุศลทุกประการ แม้กุศลเพียงเล็กน้อยก็อย่าละเลยที่จะกระทำก่อนตายจะทำอย่างไร จงทำเสียตั้งแต่เดี๋ยวนี้การเจริญกุศล เพื่อขัดเกลากิเลสให้เบาบาง อุทิศกุศลให้สรรพสัตว์

ขออนุโมทนาต่ะ

อนุโมทนาคะ

บุญ...เป็นสมบัติที่เรามาใช้

บาป...เป็นหนี้ที่เราต้องชดใช้

การกระทำความดีทุกอย่างเป็นบุญ...จึงควร บุญ คือสภาพจิตที่ผ่องใส อ่อนโยนผลก็คือความอ่อนโยนผ่องใส เมื่อเหตุปัจจัยอำนวยจึงควรทำบุญ อนุโมทนา.

อ้างอิงจาก : หัวข้อ โดย narisornpl เป็นหัวข้อคำถามที่ยังสงสัย หวังให้ผู้มีความรู้ช่วยตอบข้อสงสัยนี้ให้หน่อยครับ ขอบคุณมากๆ ครับ

บุญไม่ใช่อะไรที่สั่งได้ หรือบังคับให้เกิดได้ แต่ถ้าหากอบรมเจริญปัญญาฟังธรรมแล้วเกิดความเข้าใจ หรือมีการทำกรรมใดๆ ที่เป็นไปในทาน ศีล ภาวนา ก็เป็นบุญหรือกุศลกรรมนั่นเองค่ะ

บุญเนี่ยสำคัญมากๆ เลยนะคะ ไม่อย่างนั้นขณะนี้คงไม่มีโอกาสได้มีสนทนาธรรมกันค่ะ อนุโมนา เจริญในกุศลนะคะ

บุญ คือ การชำระขัดเกลาอกุศลด้วยการสะสมกุศลที่เป็นไปเพื่อการละ เป็นไปเพื่อความคลายกำหนัด และ การอบรมให้เกิดปัญญาเพื่อให้รู้ทันสภาพธรรมที่ปรากฏตามความเป็นจริง ทำลายความเห็นผิดว่าเที่ยง ทำลายความเห็นผิดว่าเป็นสุข เพื่อถ่ายถอนความเห็นผิดว่า เป็นตัวตน บุคคล เรา เขา

อะไรบ้างที่เป็นบุญ : บุญกริยาวัตถุ 10 กล่าวโดยย่อ คือทาน ศีล และภาวนา (//gotoknow.org/blog/dhammanamarub/92194)

ทำไมถึงต้องทำบุญ : เพราะโดยธรรมชาติจิต ของผู้ที่ยังเป็นปุถุชนซึ่งยังมากด้วยกิเลสจิตมักจะไหลลงสู่ที่ต่ำคือ อกุศล จึงต้องหมั่นเจริญกุศลเพื่อยกระดับจิตใจให้สูงขึ้น ก็บาปและบุญที่สะสมภายในจิตนี้ จะเป็นเข็มทิศหรือยานพาหนะที่จะนำเราท่องเที่ยวไปในทุคติ (สำหรับผู้ที่มีบาป) หรือสุขคติภูมิ (สำหรับผู้ที่สะสมบุญ) แม้แต่พระอริยบุคคลที่ยังไม่บรรลุอรหันต์ ก็ยังต้องสะสมกุศลเพื่อเป็นอุบายในการถ่ายถอนกิเลส ต่อเมื่อเข้าถึงความเป็นพระอรหันต์แล้ว จึงหมดความจำเป็นที่จะอาศัยบุญเสมือนผู้ถึงฝั่งหรือจุดหมายแล้วย่อมต้องละวางพาหนะลง

ส่งผลอย่างไร : ชาติกำเนิด หรือความสุข และความทุกข์ ที่เราประสบอยู่ทุกขณะจิตก็เป็นผลจากการที่เราสะสมบาปหรือบุญทั้งในอดีตชาติและในปัจจุบันชาติ หนักเบามากน้อยช้าหรือเร็วก็แล้วแต่เหตุปัจจัยของกรรมนั้นๆ

บุญ คือกุศลจิตครับ ถ้ากุศลจิตเกิด เป็นไปในทาน การรักษาศีลหรือการเจริญภาวนา กาย วาจา ใจก็ต้องเป็นไปตามนั้น จะให้กาย วาจา ใจในขณะที่บุญเกิดเป็นไปตามบาป คือ อกุศลจิตไม่ได้เลย เพราะเหตุนี้ ที่กล่าวว่า ทำไมต้องทำบุญ? คำตอบก็คือเพราะต้องทำบุญครับ เพราะขณะนั้นจิตเป็นไปกับการเจริญกุศล ไม่มีใครไปบังคับให้ใครทำบุญเลย แต่สภาพของจิตที่ดีงามต่างหาก ที่เป็นปัจจัยให้เกิดการกระทำที่ดีงามทั้งต่อตนเองและผู้อื่น ผลของบุญที่ได้กระทำลงไปแล้วย่อมให้ผลเป็นสุขครับ

บุญเกิดจากการทำความดีทุกอย่าง คือกุศลจิต กุศลเป็นสภาพจิตที่ฉลาด เพราะไม่มีโทษและให้ผลเป็นกุศลวิบาก เช่น ทำให้เกิดในสุคติภูมิ เห็นสิ่งที่ดี ได้ยินเสียงที่ดี สูงสุดเป็นปัจจัยให้บรรลุ มรรค ผล นิพพาน เช่น ในสมัยก่อน พระอัญญาโกณฑัญญะถวายทานอันเลิศ 9 ครั้ง แล้วท่านก็ตั้งความปรารถนาให้บรรลุธรรมคนแรกในโลกค่ะ